Vroeger had je de slager, de groenteboer, de bakker, de eierboer, de drogist, de sigarenboer en nog vele andere speciaalzaken.

Toen moest je een ronde door dorp of stad maken om al je benodigdheden te kopen, nu maken de mensen de ronde door de super markt, die al dan niet gigant is en casino heeft.

En in elke winkel maakte je een praatje met de andere klanten, die ook stonden te wachten, tot ze aan de beurt waren. En anno 2013 zijn er supermarkten, die in hun vaandel hebben staan, dat je niet langer dan 3 minuten daar hoeft te wachten.

En bij de supermoderne supermarkt heb je helemaal geen contact meer met een mens, omdat je met je pinpas afrekent aan de pin-kassa. En dus ga je gefrustreerd naar huis, waar je je vol eet, omdat je je niet hebt kunnen voeden met de liefde en aandacht, die de kassamedewerkster, de bakkerse of de slager voor je had.

Alsmaar onpersoonlijker wordt het bedrijfsleven en men kan zich afvragen, hoe ver dit doorgevoerd kan worden. Hoe onbeweeglijk kan het bedrijf zijn, dat diensten aanbiedt en toch gebruikt worden?

Bij de NS, een afkorting, die in de tweede wereldoorlog angst inboezemde, zijn de ouderen al uit het klantenbeeld verdwenen. Zij kunnen geen kaartje meer kopen, want hun geld wordt door de NS niet aangenomen.

De machines, die bij de stations te vinden zijn, kennen alleen muntgeld en de oudere heeft liever papier geld in de zak, want dat is niet zo zwaar. Een wisselmachine vindt hij niet op het perron en ook geen informatie, welke trein hij moet nemen naar de plaats, waar hij naar toe wil.

Bij navraag wordt hem verteld, dat de verantwoordelijken een computer hebben en die gevoerd hebben. Dus elke reiziger kan op de computer de webpagina van de NS opzoeken en zijn reis uitstippelen. Denken de verantwoordelijken.

Want dat is dus niet het geval voor degene, die geen computer in zijn zak heeft. Op het perron vindt hij er ook geen en dus stapt hij zo in de trein, geld in zijn zak voor het kaartje. En zoekt de conducteur, die hij niet vindt.

Die is kennelijk druk bezig en dus kan geen kaartje gekocht worden. Jammer, dat de juffrouw niet meer aan het loket zit en even een praatje maakt met de reiziger, die een half uur te vroeg is voor de trein.

Het opheffen van de loketten door de NS is het begin van een volledig geautomatiseerd reizen? Zoiets als de wc's bij de tankstations aan de snelweg? Je moet door een poortje door er eerst geld in te werpen.

Vroeger was een perronkaartje nodig om je geliefde vanaf het perron uit te mogen zwaaien. Waar is de tijd gebleven?