Het gevecht gaat tegenwoordig niet meer met de vuisten, maar met woorden of met gedachten. Ik ben niet aan het vechten, maar verdedig mezelf tegen onjuiste berichten.

Deze verdediging bestaat uit het verkondigen van de waarheid. Ik ben geen priester of dominee, dus hoef ik me niet aan de voorgaven van de kerk te houden. Ik kan het belangrijkste gebod: heb de ander lief gelijk uzelve, uitvoeren, zonder bang te moeten zijn, dat ik regels niet volg.

Onder een mail, die ik gekregen heb van een overheidsorgaan, staat:

Dit soort opmerkingen heb ik al vaker gevonden onder berichten, die ik van overheidsorganen kreeg als antwoord op de informatie, die ik hen zond.

De informatie, die ik zend, is bedoeld voor de geadresseerde en deze informatie wordt niet doorgezonden aan de geadresseerde.

Er wordt: “niet aanwezig” bij “betreff” gezet, de verstrekte informatie wordt weggepoetst en een tekst als bovenstaande tekst wordt als “automatisch antwoord” teruggestuurd. Dat het geen werkelijk automatisch antwoord was, bevestigde het antwoord op de tweede mail, want daar kwam niets op terug.

Helemaal niets. Zoals ook op de door mij persoonlijk aan Huis ten Bosch aangeboden persoonlijke brief voor Koningin Beatrix nog steeds geen bericht heeft opgeleverd. Ruim drie weken zijn voorbij en dat betekent in het leven van een coma patient 3 maanden.

Adhesie@dhk.nl, rvd.pers.kh@minaz.nl, bru@minbuza.nl, wen.ca@minbuza.nl, wen-ca@minbuza.nl, konsulat@telering.at, wen-pa@minbuza.nl, ben@minbuza.nl, bae-ca@minbuza.nl, ben-pcz@minbuza.nl, lon@minbuza.nl, lon-cons@minbuza.nl zijn adressen, die in internet te vinden zijn.

Hierheen kan een ieder zijn vragen sturen en informatie, het is de vraag, of dat zin heeft. Zitten er achter deze adressen mensen, die bereid zijn om contacten te leggen of zitten er regels achter deze adressen, die ervoor zorgen, dat informatie over de behandeling van patienten in coma niet wordt doorgegeven aan mensen, die deze informatie nodig hebben?

Sinds 21 februari weet de Rijks Voorlichtings Dienst van Nederland, dat hpi-therapie bestaat. Intussen weet Hochzirl het ook, de Volkskrant is van het bestaan op de hoogte en ook de Coma Science Group is op de hoogte van het bestaan.

Der Sonntag heeft een Lezerbrief gekregen naar aanleiding van de plannen van de Stad Freiburg im Breisgau om de Platz der Synagoge te veranderen. Nu is er een groenstrook, gras, waar in de zomer deze en gene zich treffen en midden in de stad op het gras zittend een ijsje eten.

Dat is na de miljoenen kostende verandering niet meer mogelijk. Het hele gebied moet betegeld worden. Degelijke natuursteen, keurig plat en goed met een schuifmachine schoon te maken. Een paar bomen met banken, maar geen contact met de aarde.

En dat is precies, wat het probleem is met patienten in coma. Door het ontbreken van het contact met de aarde door de schok van het trauma, kan de patient zich niet bewegen. Dit contact kan weer ontstaan, als de patient op zijn voeten gesteld wordt, maar dat gebeurt niet.

Hij ligt in bed, want hij is ziek. Hij is ziek, want hij kan zich niet bewegen. In deze gedachtengang zijn echter een paar dingen omgedraaid.

De patient in coma kan zich niet bewegen. Alles andere is ook niet in orde, maar in overorde. Door het trauma heeft de patient al zijn zintuigen maximaal geopend, om de juiste uitweg te kunnen waarnemen uit deze levensgevaarlijke situatie.

Bovendien heeft hij zijn spanning zo gemaakt, dat hij kan vluchten, zodra het levensgevaar geweken is. Dit veroorzaakt het niet in contact met de aarde zijn. Door de maximale inzet van alle zintuigen is de patient dus extra sensibel en niet, zoals in de regel wordt gedacht, ongevoelig.

Elke aanraking is een potentieel pijnmoment. De pijn wordt draagbaar, als met liefde aangeraakt wordt. Door gestoorde verbindingen weer te normaliseren, kan de patient weer in contact met de aarde gebracht worden en worden de aanrakingen in plaats van pijnlijk, aangenaam.

Ik probeer sinds 21 februari contact te krijgen met de verantwoordelijken voor Prins Friso en heb daartoe de bovenstaande mailadressen informatie gestuurd over de behandeling van coma patienten, ik was in Innsbruck op het consulaat en ik was in Den Haag aan de poorten van Huis ten Bosch.

En in London ligt Prins Friso, hij heeft het koud omdat hij nog in de sneeuw ligt en hij kan zich niet bewegen. Als dit niet waar is, moet dit mij verteld worden. Dan ben ik tevreden. Ik kan echter alleen maar doorgeven, wat ik en anderen waarnemen.

Op afstand, ja, dat is mogelijk. Zoals elke moeder verbonden is met haar kinderen, waar ook zij op de wereld zijn, zo ben ik als coma mens verbonden met patienten in coma, die mij contacteren opdat ik ervoor zorg, dat zij uit hun onbeweeglijke situatie komen.

Het is mogelijk, maar alleen maar als zij op de juiste manier behandeld worden. En dat is nu hpi-therapie en deze therapie kan men leren. Maar dan moet men dat wel willen. Als men liever alle comapatienten in bed laat liggen, omdat dat makkelijk verdiend geld is, moet men dat doen.

Ik kan niet anders, dan een ieder op zijn eigen verantwoordelijkheid wijzen. Ik ben niet verantwoordelijk ervoor, dat de patienten behandeld worden. Ik ben er echter verantwoordelijk voor, dat ze behandeld kunnen worden.

En daarom timmer ik nu aan de weg en vraag ik nu audientie aan de Koningin der Nederlanden, als Nederlandse burger, die expert is waar het betreft de behandeling van patienten in coma, in de hoop, dat zij zich wil inzetten voor het bekend worden van deze therapiemethode, zodat er geen geld meer misbruikt wordt in de behandeling van patienten in coma, zodat alle patienten in coma weer een kans krijgen om op de been te komen.

Op het ogenblik wordt geld, dat bedoeld is voor de genezing ondersteunende behandeling van patienten, dus ook van patienten in coma, misbruikt door therapieen te vergoeden, die bewezen hebben, dat ze geen effect hebben.

Er zijn patienten, die al meer dan 25 jaar in coma zijn en al deze tijd worden maatregelen getroffen, die genezing remmend zijn, waardoor veel meer geld uitgegeven wordt dan wanneer de patient meteen met hpi-therapie behandeld zou zijn.

Wanneer de patient vanaf het moment, dat zijn toestand stabiel is, met hpi-therapie behandeld wordt en een elektrische rolstoel met stafunktie als hulpmiddel verstrekt krijgt, kan de patient meer bewogen worden, waardoor hij meer bewegingsenergie opbouwt, waardoor hij zelf sneller kan bewegen.

De toestand coma wordt door niet-bewegen in stand gehouden en bovendien wordt de genezingstijd 4x langer. Wanneer de comatoestand vakkundig onderzocht wordt, kan de behandeling meteen begonnen worden als een hpi-therapeut gevonden is.

Op het ogenblik is er maar een, namelijk diegene, die de hpi-therapie ontwikkeld heeft, naar aanleiding van een vervanging als fysiotherapeute voor een collega, die vooral patienten in coma en patienten in de sociale werkplaats behandelde.

Hij en een collega hebben de fysiotherapeute laten zien, wat zij met de patienten in coma doen en daarbij vermeldt, dat deze behandelingen niet hielpen. De patienten ging het niet slechter, maar ook niet beter.

Bobath hielp ook niet, dus moest wat anders uit de kast komen. De opleiding tot hnc-therapeut in Aulendorf (Duitsland) bleek de ontbrekende schakel in de therapie voor coma patienten. Het is door patienten bevestigd, dat hpi-therapie hen goed deed en een patient heeft, dankzij deze therapie, zijn mond zelfstandig kunnen sluiten, waardoor communicatie mogelijk was.

Helaas konden de behandelingen niet meer gegeven worden, omdat er geen elektrische rolstoel met stafunktie geleverd werd en niemand zich verantwoordelijk voelt voor genezing ondersteunende therapie van de patienten.

Het bestaande systeem lijkt nog onbeweeglijker dan de patienten. De patienten kunnen niet spreken door hun onbeweeglijkheid en worden daarom niet gehoord en de algemene gedachte is, dat mensen, die niet spreken kunnen, dom zijn.

Uit ervaring weet ik, dat dit een verkeerde gedachtengang is. Er zijn vele intelligente en zeer intelligente mensen, die in emotionele situaties met stomheid geslagen zijn en dan geen woord meer kunnen uitbrengen.

Dan kun je vragen, wat je wilt, ze kunnen je niet antwoorden! Normaal gesproken praten ze honderd uit, maar in deze emotionele situatie komt er geen woord over hun lippen. Of ze worden kwaad en sturen je weg.

Je hebt het voor elkaar gekregen om ze in een emotionele situatie te brengen, waarin ze niet meer weten, wat ze zeggen moeten en daarom zeggen ze, dat je weg moet.

Weg is weg, denken ze dan en denken er niet aan, dat de wond, die afgedicht wordt, terwijl er een lelijke bacterie onder zit, gaat etteren en zich naar binnen vreet, waar de schade hoog kan zijn.

Wanneer iemand met stomheid geslagen is, moet hij de kans krijgen, om zich op een andere wijze te uiten of de tijd krijgen om zich te uiten. Tijdens het praktische jaar van de fysiotherapie opleiding, kwam ik in zo een situatie.

Een collega op het werk vond, dat ik mijn werk niet goed had gedaan, en ik had het zo goed mogelijk gedaan en bovendien bekeek zij maar de helft van het geheel. Ik was totaal van slag en kon geen woord meer uitbrengen.

Mijn begeleider van het bedrijf, het hoofd fysiotherapie merkte, dat er iets niet in orde was en dat ik hem mijn visie van het gebeuren, niet kon vertellen. Hij heeft een kamer voor ons beidem geregeld en me de tijd gegeven, om mijn zegje over het gebeuren te doen.

Dat duurde ruim een uur, voordat ik kon zeggen, wat er gebeurd was. En dit zeggen was geen vloeiend praten, maar een woorden uitstoten, een na de ander, elk woord moest ik met kracht door de barriere van de stomheid persen.

Mijn begeleider heeft mij daardoor laten merken, dat mijn stomheid niet stom was, maar veroorzaakt werd door een onderliggend probleem dat ik niet kende. Ik ken het nog steeds niet, maar kan weer praten.

Ik hoef niet meer bang te zijn om emotioneel te geraken, want ook dan kan ik praten. Ik praat dan misschien met een traan in mijn stem en tranen in de ogen, maar ik kan praten. En dat maakt, dat ik weet, dat hpi-therapie helpt.

Ikzelf ben het beste voorbeeld daarvan. Sinds ik met hpi-therapie aan de slag ben, produceer ik alles, wat ik in de afgelopen 55 jaar niet heb kunnen doen. Ik had vele ideeen, maar er kwam me niets uit handen.

Deze webpagina is het bewijs, dat me nu veel uit handen komt. De teksten heb ik zelf geschreven en de bladzijden zelf gemaakt. Ik heb er hulp bij gekregen, maar uiteindelijk zit er ontzettend veel handarbeid in, omdat ik niet wist hoe het webpagina-maak-programma werkt en dat weet ik nog steeds niet.

Ik kan er gebruik van maken, maar niet voor de veranderingen. Die moet ik op elke pagina met de hand maken. En zo is ook de behandeling van de patient in coma. Elke behandeling moet weer opnieuw de stand opgenomen worden.

Het kan zijn, dat de patient gisteren een veel te heet bad gekregen heeft. Geen kwaads in de zin, de patient iets goed willen doen in de tijd, die de pleeg over had, kreeg de patient een bad, dat niet op het programma staat.

Hij wordt maar 1x per 2 weken in bad gestopt. Verder ligt hij voornamelijk in bed. Door het in bed liggen, waarbij het hoofd altijd op het kussen ligt, verhoogd de spanning in zijn lichaam zich, door de druk op de schedel.

De pleeg wilde dus wat goeds doen, maakte een bad en liet de patient erin. De volgende dag kwam ik en met mijn hpi-therapie ontdekte ik, dat hij een watertrauma had opgelopen. Hij was totaal kapot toen ik kwam en dat was ongewoon.

Normaal lachtten zijn ogen me toe met een stralende ferme blik. Deze dag waren zijn ogen wazig en geen vreugde erin. Ik heb het watertrauma behandeld, terwijl ik me afvroeg, of ik het wel goed had, dat hij een watertrauma had opgelopen.

Het antwoord kwam meteen. De pleeg, die de medicijnen, die zijn pancreas geen goed doen, kwam geven, vertelde me vol vreugde, dat de patient zo lekker ontspannen was door het bad van gisteren. In het begin was hij zeer gespannen, maar die spanning verdween en toen was hij super ontspannen.

Dat was te. Stap maar eens in een te heet bad en kijk, wat je doet en stel je vervolgens voor, dat je je niet kunt bewegen! Dat is rampzalig. Je kunt de overmaat aan warmte, waaraam je huid wordt blootgesteld op geen enkele manier afvoeren.

Je moet wachten, tot je systeem uitwegen gevonden heeft, om die overmaat aan warmte onschadelijk te maken. En dat gaat dus niet. Dat is weer een trauma voor het systeem, dat bovenop het trauma, dat de coma toestand veroorzaakt heeft, komt.

Het komt er bovenop, omdat de tijd is stil blijven staan voor de patient. Hij is nog steeds in het moment van het trauma. Zijn tijd staat stil. Dat kan de bewegende mens zich niet voorstellen. Het betekent namelijk, dat alles in het verleden gebeurt.

Ons heden is het verleden voor de patient en hij kan alleen dan weer in het heden komen, wanneer hij verbonden wordt met de aarde. Aarden is voor de moderne mens een must. De moderne mens heeft in het algemeen geen zware arbeid meer, waarbij hij verbonden is met de aarde.

En de aarde is nodig, als de mens zich wil bewegen. De aarde beweegt in de ruimte en de mens beweegt mee, maar als de mens over de aarde wil bewegen, moet hij verbinding hebben met deze aarde, anders lukt dat niet.

Wanneer de mens geen verbinding met de aarde heeft, kan hij zich niet afzetten om van zijn plek te komen. Dit wordt veroorzaakt door de spanning, die de patient sinds het trauma heeft. Deze spanning moet genormaliseerd worden opdat de patient zich kan verbinden met de aarde.

Nadat de patient verbonden is met de aarde, moet de as van de aarde en de hemel geactiveerd worden en vervolgens moet bewogen worden volgens een schema, dat overeenstemt met de bewegingservaring van de patient.

Een ieder heeft zijn eigen bewegingservaringen, welke opbouw volledig gevolgd moet worden om de herinnering aan de bewegingen weer aktief te maken, zodat de patient weer zelf kan bewegen.

Deze bewegingen kan de patient altijd zelf meebewegen. Deze bewegingen moeten in verschillende volgorden gemaakt worden om ze weer te aktiveren.

Het te hete bad moest door de patient opgevangen worden, terwijl hij niet kan bewegen. De enige mogelijkheid, die hij had, was zich volledig slap maken en dat was zo inspannend, dat hij de volgende dag nog kapot ervan was.

Het systeem van de patient in coma is geen normaal systeem. Het is in overlevingsmodus, wat betekent, dat verschillende funkties zich veranderd hebben.

De huid heeft zich veranderd. Het is een autonoom systeem geworden, dat intakt blijft, zodat invloeden van buitenaf geweerd kunnen worden en het systeem niet kunnen verstoren. Dit is de reden, waarom zo weinig patienten in coma decubitus krijgen, alhoewel ze soms slecht gelagerd worden.

De funktie van de darm heeft zich veranderd. De darm moet in deze toestand geen voedsel meer verteren, omdat er niets te verbranden is. Wanneer niet beweegd wordt, wordt ook niets verbrand. De nog aanwezige processen vinden op andere wijze plaats en gebruiken daarvoor chemische omzettingsprocessen.

Deze hebben geen verbrandingsenergie nodig en de darm kan daarom gebruikt worden om contact met het mentaal lichaam te leggen en te houden. Wanneer de darm met voedsel gevuld wordt, moet een alternatief gevonden worden voor deze funktie en dat wordt door elke patient anders geregeld.

Daarom moet bij patienten in coma, die voedsel krijgen toegediend, gezocht worden naar de juiste plaats, waar het mentaal lichaam zijn aanknopingspunt heeft. Dit is van belang voor de behandeling, omdat het mentaal lichaam met het astraal lichaam en het fysieke lichaam verbonden moet worden.

Deze verbindingen worden door bewegingen, die tegelijkertijd met emotionele ervaringen en mentale ervaringen verbonden worden, weer in funktie gebracht. Praktisch gezien bv. door te bewegen, begeleid door muziek en met woorden de beweging aangevend.

De muziek moet aangepast zijn aan het ritme van de patient en niet omgekeerd. Elke patient heeft zijn eigen bewegingstempo en dit moet gevolgd worden om het de patient mogelijk te maken zich de bewegingen weer te herinneren.

Alle bewegingen zijn in het funktielichaam opgeslagen en daar in een bepaalde volgorde weer te vinden. Door deze volgorde toe te passen in de behandeling, zal de patient zich de bewegingen weer kunnen herinneren en de beweging mee kunnen maken.

Dit is te voelen, door de spanning, die de beweging veroorzaakt en door de beweging 12x uit te voeren, zal het funktielichaam de beweging weer voor gebruik bereid stellen. Dit moet verschillende keren gebeuren, steeds weer in andere combinaties om het het lichaam mogelijk te maken de beweging zonder hulp te kunnen maken.

De patient zal aangeven, welke beweging hij kan maken, men moet alleen maar de juiste beweging vinden. Hoe sneller men communiceren kan met de patient, hoe zekerder men is, dat men het juiste doet.

Zo lang hat niet mogelijk is met de patient te communiceren, moet men op zijn intuitie kunnen vertrouwen. Mijn intuitie werd door ervaringen met gebeurtenissen met verplegend personeel gesterkt en daardoor heb ik hpi-therapie ontwikkeld.

Ook de communicatie met de patienten, die communiceren konden door het gebruik van een bepaald lichaamsdeel heeft voor mij veel invloed gehad op het vertrouwen van mijn intuitie.

Dit vertrouwen was ik geheel kwijt geraakt en door te pendelen, wat voor mij een onafhankelijk middel was, om antwoord op mijn vragen te krijgen, heb ik weer vertrouwen gekregen in mijn intuitie.

De pendel is voor een ieder, die dat wil, een betrouwbaar hulpmiddel om zichzelf te controleren. Om te controleren, of men eerlijk is of dat men zichzelf bij de neus neemt.

Soms doen mensen dit onbewust. Dan is de vraag, of zij zichzelf bij de neus nemen of of zij zichzelf niet geloven. In beide gevallen kan de mens zich bij de neus nemen.

Zoals alles wat een tekort heeft, ook een overvloed in zich heeft. De overvloed van de patient in coma is de mentale aktiviteit, die ervoor zorgt, dat het fysieke systeem zo goed mogelijk in stand gehouden wordt.

Dit is belangrijk, omdat de patient in coma wil leven en daarvoor het fysieke lichaam nodig heeft. Het leven op de aarde is alleen mogelijk, als men een fysiek lichaam ter beschikking heeft.

Een ziel kan besluiten op stap te gaan en het fysieke lichaam te verlaten en een andere ziel kan besluiten om dit fysieke lichaam te adopteren en te bewonen, al dan niet totdat de originele ziel weer terugkomt.

Zulke constructies bestaan en verklaren, waarom mensen na een gigantisch trauma zo anders zijn dan voorheen. Zij kunnen bijvoorbeeld heel agressief zijn, terwijl ze dat voor het trauma niet waren. Dit is voor mij hogere wiskunde en niet belangrijk.

Voor mij is het belangrijk om het fysieke lichaam in de gelegenheid te stellen, weer te kunnen bewegen. Dit is echter alleen mogelijk, als ik me ook met de ziel van de mens verbind en deze ziel aan de rest van het systeem weer verbind en laat opnemen.

De mens is niet alleen een fysiek lichaam met cellen, die tekorten hebben of teveel van iets. De cellen van het fysieke lichaam worden gevoed door de levensenergie, die ontstaat door de gedachten en gevoelens van de mens.

Gedachten over vreugde en liefde zullen de mens zijn chemische systeem anders laten funktioneren, dan gedachten over tekorten en angst voor van alles en nog wat. Deze laatste gedachten verzuren het lichaam en veroorzaken een onaangename geur, die niet door wassen weg te krijgen is.

De mens, met de hoogst onaangename lichaamsgeur, verliest deze geur, als hij vertrouwen in zichzelf krijgt. Door deze mens te ondersteunen in zijn zijn en kunnen, zal hij vertrouwen in zichzelf krijgen en de lichaamsgeur verdwijnt.

Dit heb ik ervaren, tijdens mijn eerste stageperiode. Deze stageperiode was geen succes wat betreft de beoordeling van de stagebegeleider, maar ik heb het bovenstaande ervaren en daarvan geleerd, dat ik iemand het vertrouwen in zichzelf kan geven, wat voor beiden een positieve ervaring was.

Ik ben er altijd van uitgegaan, dat iemand, die hulp vraagt en bij mij terechtkomt, iets voor mij heeft en dat ik iets voor hem heb. Dat heb ik steeds weer bevestigd gekregen. De arts, die niet meer kwam, nadat hij tijdens de behandeling waargenomen had, dat er meer met hem gebeurde dan de mechanische verandering, waarvan hij dacht, dat hij nodig was, was voor mij het bewijs, dat deze man zeer sensibel was en deze sensitiviteit niet toeliet.

Hij wilde zijn gevoel niet volgen, want dan had hij zijn baan moeten veranderen. Dat heeft hij waarschijnljk zo ook moeten doen, maar dan vanwege niet meer kunnen werken omdat het fysieke lichaam niet meer meespeelde.

Wanneer wij de tekens van het fysieke lichaam negeren en van mening zijn, dat het fysieke lichaam niet zo eigenwijs moet zijn, moet het fysieke lichaam op een gegeven moment het bijltje erbij neer leggen en opgeven.

Als het zover gekomen is, dan heeft de energetische oorzaak een symptoom gemanifesteerd. Dan is de dubbele hernia niet langer alleen maar te voelen, maar ook aantoonbaar op de scan. De patiente, die dit niet overkwam, was in mijn ogen gelukkig.

Zij had de klachten van de dubbele hernia, maar deze was nog niet aantoonbaar op de scan, alhoewel hij wel te voelen was als dubbele hernia met energetisch heilen. De patiente begreep niet, wat de oorzaak van haar pijn was omdat zij zich niet bewust wilde worden van haar behoefte dat haar liefde zou worden aangenomen.

Zij kreeg het voor elkaar om steeds mensen als liefdesobjekt uit te zoeken, die haar liefde niet beantwoordden. Soms profiteerden ze van haar overvloed om dan na verloop van tijd haar weer aan de kant te zetten.

Haar zelfwaardegevoel kreeg iedere keer weer een knak daardoor en haar eigenliefde kon daardoor ook niet groeien. Zelfliefde is noodzakelijk om voorwaardenvrij te kunnen liefhebben. Dan kan de mens zijn liefde laten stromen, zonder te verwachten, dat hij ervoor beloond wordt.

De beloning van voorwaardenvrije liefde is het gevoel, dat men heeft, als men zo liefheeft. Dit gevoel is de beloning, die ervoor zorgt, dat de eigenliefde groeit. Het gevecht om de liefde van een ander stopt dan.

Het gevecht met zichzelf over liefhebben krijgt zijn einde door de eigenliefde. Deze eigenliefde straalt men uit en deze straling wordt door anderen waargenomen en beantwoord. Men wordt aangestoken door iemand, die zelfliefde uitstraalt.

De patient in coma is een uitstekend voorbeeld van iemand, die zelfliefde uitstraalt. Hij is liefde en kan niet anders dan liefhebben, zonder zich daarbij wat te denken. Hij verheugt zich over elk contact, want voor hem bestaat geen tijd.

Omdat hij niet voldoende aan de aarde gebonden is, heeft hij geen tijdgevoel. Voor hem staat de tijd stil en alles wat gebeurt, gebeurt in het moment van het trauma. Het moment van het trauma wordt nog steeds beleefd.

Dit betekent, dat de maatregelen, die genomen zijn om het akute levensgevaar op te heffen, die ook inderdaad het akute levensgevaar opgeheven hebben, niet tot gevolg hadden, dat de mens weer in beweging kwam.

En dat is zichtbaar door de toestand van onbeweeglijkheid, waarin de patient zich bevindt. Het akute levensgevaar is niet meer aanwezig, maar het systeem heeft dat nog niet waargenomen en is nog in overlevingstoestand.

Deze overlevingstoestand kan opgeheven worden, door de patient weer met de aarde te verbinden, hem te bewegen en de daardoor ontstane nieuwe toestand weer met de aarde te verbinden. Dan zal de patient weer verbinding met en in zijn energiesysteem, dat ook merkaba genoemd wordt, krijgen waardoor hij weer kan bewegen.

Hij beweegt ook in de overlevingstoestand, maar deze bewegingen zijn zo gering, dat ze niet als bewegen worden waargenomen. Ze zijn de reden, dat decubitus zo weinig voorkomt. De patient beweegt met zijn gedachten zijn huid, waardoor de spanning zich verandert en de decubitus niet optreedt.

Vele kleine bewegingen hebben wat dat betreft meer effekt dan een grote beweging en vaker bewegen is noodzakelijk om voldoende bewegingsenergie op te bouwen om te kunnen bewegen.

Men kan het vergelijken met de fiets. De fiets kan bewegen, maar hij heeft een beweeglijke kracht nodig, die hem in beweging zet en in beweging houdt.

De mens is geen fiets, maar heeft een fysiek lichaam, dat bewegingsenergie opbouwt, als het bewogen wordt. Dit is de energie, die de mens krijgt van bewegen en die in de conditie opgeslagen wordt.

Veel bewegen geeft een goede conditie, wat betekent, dat men veel bewegen kan en weinig bewegen geeft een slechte conditie, wat betekent, dat men weinig energie heeft om te bewegen. Men is snel uitgeput.

De goede conditie wordt veroorzaakt, door de grote hoeveelheid bewegingsenergie, die de mens opgeslagen heeft door te bewegen, maar deze bewegingsenergie heeft een bepaalde vorm.

De langeafstandsloper heeft een andere bewegingsenergie opgeslagen dan de sprinter en deze energien zijn niet uitwisselbaar. Er zijn verschillende vormen van bewegingsenergie zoals de explosieve bewegingsenergie, die gebruikt wordt door de sprinter en de langgestrekte bewegingsenergie, die door de langeafstandsloper gebruikt wordt.

Bewegingsenergie wordt door de patient in coma soms niet opgeslagen, omdat hij deze energie niet kent. Bewegingsenergie, die hij niet kent, kan hij zich niet herinneren en daarom niet opslaan. De patient in coma is geen onbeschreven blad, voor wie elke beweging nieuw is.

Hij heeft geleerd zich te bewegen en daarbij zijn eigen bewegingservaringen gehad. Deze bewegingservaringen zijn voor hem het uitgangspunt van bewegen en door deze bewegingen weer in de juiste volgorde te maken, kan hij ze zich herinneren en daardoor daarop bouwen en nieuwe bewegingen leren.

Hij moet echter eerst de oude bewegingen weer kennen. Het kan vergeleken worden met een taal spreken. Je kunt de woorden kennen en de grammatica, maar als je niet op het juiste woord kunt komen, kun je niet zeggen, wat je bedoelt.

Je kunt proberen het te omschrijven, maar dit zal niet overeen komen met wat je werkelijk wilt zeggen. Bij bewegingen leren we deze in bepaalde ketens te maken en als we een deel van de keten niet kunnen maken, kunnen we dus ook de bedoelde beweging niet maken.

De turnende mens leert steeds moeilijkere bewegingen. De moeilijkere bewegingen bouwen op de al eerder geleerde bewegingen en als die niet goed gemaakt kunnen worden, lukken de moeilijkere nog minder.

Voor de patient in coma is het dus van belang, om een goede basis weer te maken, waarop de moeilijkere bewegingen opgebouwd kunnen worden.

Dit vereist inzicht in het verloop van bewegingen en in het tot stand komen van bewegingen. Hpi-therapie is ontwikkeld door een fysiotherapeute, die alle kennis van de fysiotherapie, die zij had, gebruikt heeft, zoals ook haar kennis van craniosacraal therapie, lymfdrainage, bobath, hnc en esoteric healing.

Dat laatste is niet het minste, wat nodig is om de patient in coma te helpen, weer te kunnen bewegen. Door energiearbeid wordt de patient weer met de aarde verbonden, waardoor hij weer een afzetvlak tot bewegen heeft.

Zonder afzetvlak is bewegen onmogelijk. Het vliegtuig zet zich af aan de aarde en blijft in contact met de aarde door de zwaartekracht. Zonder deze zwaartekracht moet het vliegtuig verdwijnen in de cosmos en continu doorvliegen.

De patient in coma is continu aan het doorvliegen. Hij beleeft het moment van het trauma steeds weer, totdat dit moment verbonden wordt met de tijd, door hem met de aarde te verbinden. Dit gebeurt, door het energiesysteem merkaba in zichzelf te verbinden en met de aarde.

Verbindingen in de merkaba zijn verbroken door het trauma en moeten energetisch weer geaktiveerd worden zodat de merkaba de verbindingen weer kan gebruiken. Deze verbindingen moeten meerdere keren geaktiveerd worden, omdat verbindingen op verschillende niveaus gestoord zijn.

Ook hier is het belangrijk om de verschillende niveaus in de juiste volgorde te behandelen om een ongestoorde verbinding te kunnen aktiveren.

De verschillende niveaus, die gestoord kunnen zijn, hebben een andere behandeling nodig om weer hun taak te kunnen uitvoeren. Een standaard programma is dus niet te geven.

Elke patient moet onderzocht worden en elke keer opnieuw moet gekeken worden, wat behandeld moet worden opdat de patient zich optimaal kan bewegen.