De Belchen in de maneschijn

Het lijkt volle maan. Vorige week ben ik voor het eerst des nachts naar de top van de Belchen gelopen en het is nu mooi weer, dus komt het idee bij me op om vannacht nog eens de Belchen op te lopen in de hoop, dat ik de weg dan vind, want ik heb geen goede zaklantaarn.

Maar als het weer zo blijft, heb ik die ook niet nodig, denk ik. De maan geeft veel licht en dat moet dan genoeg zijn om de weg naar de top te kunnen vinden.

Gisteren ben ik van Wiedener Eck ook naar de Mulden en Rotenbuck gelopen, dus ken ik een stuk van de weg nu. Van de andere kant, maar dat is wellicht genoeg. Ik blaak van energie, na alle liefdevolle ontmoetingen van vandaag.

Ik ben eerst naar de Rotenbuck 6 gegaan, waar nog een brievenbus van mij op nr. 4 staat, om te kijken, of daarin wellicht nog wat verdwaalde post was. Dat was niet het geval, maar mijn ex-buren gingen net met een zelfgemaakte aardbeientaart op stap.

Ik ben toen naar Staufen gaan lopen, maar kwam niet ver. De ex-buren stopten en boden me een lift naar Staufen aan, die ik met vreugde aannam. In Staufen ben ik naar de bushalte voor de rotonde, bij het sportveld, gelopen en daar zijn verschillende mensen voor mij gestopt.

De eerste twee gingen naar Ehrenstetten, maar dat is niet richting Bad Krozingen, waar ik naar toe wilde, dus heb ik ze niet aangenomen. Hun stralen veroorzaakte bij mij ook een stralen en dus waren we allemaal blij. De derde auto was een rode auto uit Zwitserland met BL, Basel-Land nummerplaat.

Een vriendelijk paar zei me, dat ik aan het liften was. Ik was namelijk niet meer aan het liften, maar stond nog even te kijken, wat er zou gebeuren. Zij hadden me zien staan, maar te laat gereageerd, dus waren ze de rotonde helemaal rond gereden waardoor ze omgedraaid zijn en zijn ergens weer gedraaid en kwamen zo nog een keer langs mij.

En ik had net bedacht, dat ik dan maar ging lopen naar Bad Krozingen. Dat is ca. 5 km lopen. Hun liefdevolle stoppen, terwijl ik niet meer aan het liften was, veroorzaakte bij mij een hele grote lach op mijn gezicht. Ze gingen naar Freiburg en hadden weinig tijd. Ze waren al wat laat voor hun afspraak, maar reden dus toch voor mij nog terug.

En namen zich de tijd om met mij te praten. “Wat is je doel?”, vroeg de bestuurder, waarop ik antwoordde, dat ik geen doel had. Dat het mijn doel was om wat energie uit te wisselen en dat dat doel bereikt was door zijn stoppen. En ik dankte hen daarvoor en genoot hun vriendelijkheid en interesse.

Ik genoot die ook nog lang na door met een very big smile nog een poosje te liften, voordat ik dan werkelijk op pad ging naar Bad Krozingen. De wandeling naar Bad Krozingen stond in het teken van de hond. Vele honden met baas kwamen me tegemoet en een enkele liep voor me uit.

Aan het eind van mijn wandeling langs de Neumagen, liepen twee paarden en twee honden en twee mensen voor me uit. Zij waren sneller dan ik. Ik had het te druk met opmerkelijk toezien wie me allemaal tegemoet kwamen en wel of niet groetten. Voor mij lijkt dat een teken van coma.

De mensen, die me niet groetten, waren in mentaal coma. Zij wilden me niet waarnemen, omdat ze dan een deel van hun bewustzijn moesten openen, dat ze liever gesloten houden, want als ze dat openen, worden ze geconfronteerd met herinneringen, die ze liever niet hebben.

Ik heb me lange tijd “niets” kunnen herinneren. Ik had het idee, dat ik me niets kon herinneren, maar ik herinnerde me wel wat, maar dat was zo weinig en oninteressant, dat ik het als “niets” betitelde. Sinds ik in de keuken van de Rotenbuck 6 heel hard 3x geroepen heb, dat ik me wilde herinneren, herinner ik me van alles en nog wat.

Het is nog niet alles, maar het ene gebeuren of ding na het andere laat me herinneren. Ervaringen, die lang in de vergeetput zaten, komen weer hoog en veroorzaken gevoelens, die niet altijd even aangenaam zijn, maar ook deze gevoelens begroet ik nu met vreugde.

Want voelen, dat deed ik ook niet meer. Met het verdwijnen van de herinneringen waren mijn gevoelens ook verdwenen, het doel ook van het laten verdwijnen van de herinneringen. Die waren namelijk zo pijjnlijk, dat ik ze liever niet voelde en daarom heb ik ze in de vergeetput gestopt.

En die is door die uitroep in de keuken van de Rotenbuck 6 dus weer geopend. Een patiente van me had haar vergeetput op mijn aanraden geopend en werd vervolgens geheel geschift door de ervaringen, die daar in zaten. Ze werd niet alleen geheel geschift, ze sloot alle gordijnen en verdween in de depressiviteit.

Haar man kwam bij mij klagen. Ik had haar ertoe gebracht om de vergeetput te openen, dus was ik verantwoordelijk voor haar toestand, zei hij. Ik voelde me niet verantwoordelijk voor haar toestand, want zij wilde geen verandering in deze toestand. Toen haar man weer weg ging, zei hij: “Deckel drüber” oftewel: “deksel erop” en voor mij was dat precies, wat ze niet moest doen.

Door alle rotzooi in de vergeetput te doen en dan de deksel erop, moet dat ding een keer ontploffen. Dan is hij vol en de inhoud is dan zo gegist, dat een explosie de deksel eraf gooit. Ik heb geen idee, hoe het met de vrouw verder gegaan is. Zij wilde geen contact meer met mij.

Een ander is nooit verantwoordelijk voor mijn gevoelens, heb ik ontdekt, toen ik een relatie had. Wij hadden beide onze lidtekens, die onzichtbaar waren, zoals de meeste lidtekens dat zijn. Door deze lidtekens wordt het gedrag bepaald. De mens reageert op situaties vanuit zijn ervaringen zonder dat hij dat in de gaten heeft.

Ik reageerde met jaloersheid, toen mijn verre geliefde me vertelde, dat zij met een buurvrouw op stap was geweest. Dat merkte ik en sprak mezelf liefdevol toe, dat het niet getuigt van liefde om jaloers te zijn. Ik kon niet verwachten, dat mijn geliefde zich zou opsluiten en zou wachten, tot ik weer op zou komen dagen, want de afstand tussen ons was bijna 400 km.

Dit inzicht heeft me duidelijk gemaakt, waarom ik steeds jaloerse partners had. Ik had de jaloersheid in mij en zij spiegelden mijn jaloersheid. Ook de ervaring, dat mijn partner zeer boos werd, toen ik haar iets zei, wat door mij helemaal niet als verwijt bedoeld was, opende me de ogen.

Ook ik kon zeer kwaad reageren op opmerkingen van anderen, die niet bedoeld waren als aanval, maar gewoon als waarneming werden gezegd. Zulke ervaringen kunnen de mens bewust maken van zijn eigen gedrag, waardoor hij dit gedrag kan veranderen.

Ik heb vastgesteld, dat gedrag, dat ik had, ik vervolgens zag bij anderen, die datzelfde bij mij deden, waarover ik me dan opwond en later deden anderen het nog eens en dan wond ik me er niet meer over op, maar kon de ander neutral op zijn gedrag wijzen, waardoor hij zich dit bewust kon worden.

En dat is voor mij dan het teken, dat ik dat gedrag niet meer heb. Dat moet in de behandeling van patiënten in coma ook gebeuren. Een ieder moet zich bewust worden, wat hij wanneer waarom doet en welke reaktie de patiënt daarop heeft. Dan wordt de patiënt alert omdat de verzorger of behandelaar alert is en daardoor krijgt de patiënt de gelegenheid om zijn binnenste weten door te geven.

Door de alertheid van de omgeving worden dan de nodige maatregelen genomen, waardoor de patiënt weer op de been kan komen.