van de procureurs-generaal is tekenend voor ambtenaren. Zo lang zij hun brood op de plank hebben en de wijn ernaast, voeren zij regels zodanig uit, dat de burger het gevoel heeft, dat geen brief gelezen is, waarin de noodzakelijke informatie staat, om te bepalen, dat er fouten zijn gemaakt.

Niet één fout, maar een rij van fouten door medewerkers van Justitie.

De brief begint met te vermelden, dat er gereageerd wordt op een ongedateerde brief aan de rechtbank in Den Haag, terwijl een brief van 5 juli 2013 geschreven is. De ongedateerde brief was persoonlijk overhandigd aan rechtbank in Den Haag, die er een Datumstempel van -3 OKT. 2012 op heeft gezet.

Volgens de medewerkster was dat dan voldoende en de copie, die bij de brief van 5 juli 2013 zat, was met de hand geschreven omdat er geen copieermachine in de buurt was, waarvan gebruik gemaakt kon worden.

Deze copie had geen datum, omdat het stempel van de rechtbank in Den Haag niet in het bezit van de schrijver was. Data zijn belangrijk en worden misbruikt om geen schadevergoeding te betalen, als de informatie in internet juist is.

Binnen een bepaalde tijd na het vonnis, moet een schadevergoeding aangevraagd worden, volgens internet, terwijl het vonnis niet wordt medegedeeld aan de veroordeelde. Die komt, als in het buitenland wonende Nederlander, toevallig langs de rechtbank in Den Haag en komt op het idee om eens na te vragen, wat er gebeurd is met de protestbrief tegen het vonnis, dat bij verstek in Leeuwarden is uitgesproken.

Bij verstek, want U begrijpt het al, de te veroordelende heeft van dit voornemen van het gerecht in Leeuwarden geen bericht gekregen. Dat is ook wel lastig hoor, want de computer van Justitie, waarin alle gegevens van aanrijdingen en dergelijke opgeslagen worden, kan maar één adres bevatten. En dat betekent, dat als je verhuist, Justitie beweert, dat je "overigens zonder bekende woon- en verblijfplaats in Nederland" bent.

En ze gaan dus niet op zoek naar je maar sturen je gewoon geen bericht. En ook al maak je als gemiddelde Nederlander in het buitenland gebruik van het "verhuisbericht", waardoor tante Pos de brieven naar het nieuwe adres brengt, je krijgt dus geen bericht, en ook niet als je "zaak" weer opnieuw op de rol staat.

Op de voorlaatste verjaardag van Prins Willem-Alexander wordt je protestbrief in het gerecht in Den Haag beoordeeld en je bent er dus niet bij. Je weet van niks en bent druk bezig om patienten in coma op de been te helpen en gaat eens bij Paleis Noordeinde navraag doen, wat zij daar met de brieven gedaan hebben, die je aan Paleis Huis ten Bosch hebt afgegeven of aangetekend verstuurd hebt.

En U begrijpt het al, op deze brieven is in de zomer van 2013 nog geen inhoudelijk antwoord gekomen. En de marechaussee, die je pas controleert, ziet niet, dat de naam van degene, die in de computer staat, anders geschreven is dan jouw naam en je wordt door de Haagse Politie gearresteerd.

Een boete van 150 euro staat open, vanwege een aanrijding in Den Haag. De accenten worden niet vermeld, en op de vraag, of ik bij de aanrijding was, heb ik eerlijk "ja" geantwoord. De bromfietser, die zijn been brak, wat voor de rechter in Leeuwarden de reden was om de boete van EUR 150,- subsidiair 3 dagen hechtenis uit te schrijven: "immers de bestuurder van een op die kruisende weg rijdende bromfiets letsel (gebroken bovenbeen) aan personen is ontstaan of schade aan goederen is toegebracht" had geene licht aan en reed bovendien te hard.

Een getuige kwam dat melden, toen de politie gekomen was en de gegevens van de niet vrolijke betrokkenen noteerde. De shock was voor beiden groot. Beiden waren in coma en konden de aanrijding niet vermijden. De bromfietser niet, omdat hij zat te slapen op zijn brommer en dus de oprijdende auto te laat zag en ik niet, omdat ik licht verwacht had van gemotoriseerd verkeer.

Een fiets zonder licht, daarop had ik gerekend, een brommer zonder licht niet. Ik had geen Porsche, die in 4 seconden weg is, maar een langzame Polo, die total-loss was na de aanrijding. Is de bromfietser daarvoor op het matje geroepen?

De Haagse politie heeft in een technisch onderzoek vastgesteld, dat de bromfietser geen licht voerde, waardoor hij zich in de donkere nacht niet als medeweggebruiker heeft kenbaar gemaakt. Hij is niet overzien, maar was niet zichtbaar.

En dit was voor de Haagse rechtbank dan in 2012 reden om op de voorlaatste verjaardag van Prins Willem-Alexander mij, als verdachte "nicht strafbaar ter zake van het bewezen verklaarde (Overtreding van het bepaalde bij artikel 62, bord B 6 van bijlage I, van het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990), waarbij ook nog vermeld is: "Het hof heeft gelet op artikel 62 van het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990, zoals zij golden ten tijde van het bewezen verklaarde."

De beslissing van Het hof: "Vernietigt het vonnis waarvan beroep en doet opnieuw recht" en dan komt dus het niet strafbaar zijn en het ontslaan van de verdachte van alle rechtsvervolging.

En dankzij het niet in kennis stellen van deze zitting van het hof, was ik niet in het Gerechtsgebouw, maar bij Paleis Noordeinde. En daar vond dus een arrestatie plaats, waartegen geen verzet gepleegd werd, want dat wordt door Justitie met 3 dagen cel of 150,- beloond. Justitie is een eenrichtingsverkeer, lijkt het wel.

De agent is een hele aardige mens, maar in funktie kan het een onmogelijk iemand zijn. Dan moet het uniform genoeg zijn om de fietser, die door het rode licht is gereden en eerlijk het nieuwste adres opgegeven heeft, op de grond te werken, als zij weg wil gaan naar de yogales van Zita Poot en belooft om na de les weer terug te komen, zodat de agent, die zijn collega voor het gemak maar even had weggestuurd, in de tussentijd de opgegeven gegevens kan controleren.

Omdat deze aanhouding nog vers in het geheugen was, werd nu geen poging gedaan om de arrestatie fysiek tegen te werken. Eenmaal door een agent op de grond gewerkt worden is genoeg voor het hele leven, vooral als hij zich ook nog zo hoog op je lijf zet, dat je hem een schop kunt verkopen. Hem daarop wijzen, was voor hem voldoende om te beweren, dat ik, dat ielige vrouwtje, waar hij bovenop zat, hem bedreigd had!

Toen was ik me dat niet bewust en achteraf hoorde ik, dat de politie in Delft de naam had dit soort dingen te doen.

Dat is jaren geleden en ik hoop van ganser harte, dat de politie in Delft nu anders functioneert. De politie in Den Haag was niet bereid even naar het gerechtsgebouw te bellen om te vragen, wat ze daar met mijn protestbrief gedaan hadden. Hoger beroep wordt dat in vaktaal genoemd. Dus werd ik op de dag, dat deze brief behandeld werd en het "niet strafbaar" uitgesproken werd, in de Haagse cel gestopt.

En het college is een waardig lid van Justitie. Dit college zegt, dat er geen bijzondere omstandigheden in het spel zijn. Kennelijk is het normaal, dat er zooveel fouten gemaakt worden, waardoor mensen onschuldig in de cel gestopt worden, omdat zij niet op de hoogte zijn van en Justitie niet doet, wat zij volgens de eigen regels, moet doen.

Volgens het college van procureurs-generaal, ben ik op 25 november 2010 door de kantonrechter te Den Haag bij verstek veroordeeld, maar ik heb als informatie op Schiphol te horen gekregen, dat ik op die datum in Leeuwarden veroordeeld ben.

Dan wordt er gesproken over verlof verlenen op 20 december 2011. Wat dat betekent, weet ik niet, maar ik heb begrepen, dat mijn naam op 27 april 2012 niet meer in de zoek-computer van Justitie had mogen staan. Ook is er iets met executeren, waarvan ik ook niet weet, wat dat betekent.

En dan wordt nogmaals excuses aangeboden. Zoals een kind door de ouders de opdracht krijgt om de excuses aan te bieden aan een ander, die het net de haren heeft uit getrokken. Daar was geen andere reden voor, dan dat het kind geen woorden had om het leed, dat hem geschied was, onder woorden te brengen. Het is het tweede excuus in deze brief van het college van procureurs-generaal.

Het eerste excuus staat op de allereerste pagina in de tweede alinea:"De beantwoording van uw brieven heeft langer geduurd dan gewenst. Hiervoor biedt het College u excuses aan." Kennelijk is de snelheid bij Justitie belangrijker dan de inhoud. "Kom, we arresteren maar iemand, die in de computer staat en gaan ervan uit, dat er geen fouten gemaakt zijn, alhoewel de arrestant ons vertelt, dat hij in hoger beroep is gegaan!"

Er wordt door het college van procureurs-generaal geen woord gerept over de reden, waarom ik bij Paleis Nooordeinde was, uiteindelijk de gelegenheid voor de marechaussee om mij achter grendels te laten stoppen in plaats van mij door te sturen naar de postkamer van de toenmalige Koningin. Aan haar werd geschreven, nadat de brieven aan de moeder en mails aan de familie van een patient in coma geen antwoord hadden opgeleverd.

Het college van procureurs-generaal is zeer genereus, want zij oordeelt naar aanleiding van een artikel, waarvoor een zitting in het Gerechtsgebouw in Den Haag is bijgewoond en waar behalve een rechter, een officier van Justitie en twee leden achter de rechtbank, die krom was, zaten, en ook een griffier.

Voor deze bijeenkomst was, bij uitzondering een oproeping ontvangen, waarvan het verslag zegt: "Naar het oordeel van het hof dient de verzoekster niet-ontvankelijk te worden verklaard in haar verzoekschrift, nu het verzoek is gebaseerd op ten onrechte ondergane vervangende hechtenis, hetgeen niet onder de regeling van artikel 89 van het Wetboek van Strafvordering valt."

Het college van procureurs-generaal schrijft: "Bij de beoordeling van de hoogte van het te vergoeden bedrag zoekt het college normaliter aansluiting bij de rechtspraak rond artikel 89 van het Wetboek van Strafvordering"......

Puntjes, want hoe kan het nu, dat de Rechter, in bijzijn van de griffier en de twee leden (wat kost dit wel niet?) het omgekeerde bedacht heeft en uitgesproken heeft. Ik was er niet, vanuit het Zwarte Woud naar Den Haag is een rit van ca. 700 kilometer en dat is een dure hobby.

Ik had wel aan de eerst ontvangene oproeping gehoor gegeven, ondat daarin sprake is van "gehoord worden", maar die heeft alleen maar wat informatie uitwisseling opgeleverd. Ik heb over de hpi-methode verteld en boekjes uitgedeeld en het uitdrukkelijke verzoek aan de officier van Justitie gedaan om ervoor te zorgen, dat het computerprogramma van Justitie zodanig veranderd wordt dat het huidige adres erin kan worden opgenomen, maar hij was in de contramine. Niet-ontvankelijk en verder niks te zeggen en ook niet willen horen, was mijn idee.

De griffier heeft ook geen volledige informatie gekregen, want ik heb een schadevergoeding aangevraagd op basis van de EUR 10500,-, die een dag voor mij waard is.

Bij Justitie is de dag van een ander, die door Justitie door onnauwkeurigheden en fouten in de uitvoering van de eigen regels in de cel belandt, EUR 105,- waard in het weekeinde en op feestdagen. En dat komt waarschijnlijk, omdat er altijd bijzondere omstandigheden zijn, wat betreft de gearresteerde, want bij een ieder worden kennelijk fouten gemaakt, anders was er geen recht op financiele schadevergoeding.

Het Recht in Nederland is, gezien door mijn ogen, zo krom als een hoepel. De mr.mr, die bij Justitie werken, verwisslen plaatsen, accenten, laten accenten weg, het computerprogramma wil het huidige adres niet opnemen, er worden geen aankondigingen, oproeping, uitnodigingen of hoe je het ook noemen wilt voor rechtzaken aan de betroffenen overhandigd of gestuurd, Justitie wil een finale kwijting voordat zij iets betaald hebben, zoals ook het arbeidsbureau in Duitsland.

Daar is dan een aktieve medewerkster, die zelf ooit afhankelijk was en die doet haar best om zo weinig mogelijk geld uit te geven voor haar werkgever, dus elk foutje, dat zij vindt op een formulier is aanleiding voor haar om de uitkering af te wijzen.

Dat er achter dat ene formulier, waarop het kruisje niet staat, waar het zou moeten staan, alle formulieren en papieren en bewijzen zitten, die duidelijk maken, dat deze mens wel recht heeft op een uitkering, dat ontgaat deze persoon, die het werk niet doet, omdat hij leuk vindt en graag mensen blij maakt door zo snel mogelijk hun uitkering in gang te zetten, maar omdat hij denkt, dat hij met werken geld moet verdienen.

Geld maakt niet gelukkig, behalve, als je bij Justitie werkt? Want dan heb je een dagtaak aan al die mensen, die onschuldig in een Nederlandse cel zaten.