De tweede wereldoorlog was een tijd van werkelijk tekort, van werkelijke honger en van angst. Angst om te overleven of niet, want een verkeerd woord kon je dood of de dood van een of vele anderen betekenen.

De tweede wereldoorlog is voorbij en op straat zijn meer en meer mensen te zien, die tatoeages hebben. Weten zij niet, dat de soldaten van de SS en de Joden gedwongen werden om zich te laten tatoeëren of is het uit een onbewuste solidariteit met deze mensen, dat zovelen zich anno 2014 laten tatoeëren?

De zeeman, die verre reizen maakte, kwam met een tatoeage terug. Daar ginder, in den vreemde, waren mensen, die tatoeages konden maken. Langzaam is deze kunst naar het rijke Westen gekomen en wordt nu in winkels aangeboden zoals de bakker een broodje verkoopt.

De slager en de groenteboer zijn in menig oord niet meer te vinden en ook de bakker heeft het moeilijk om zijn winkel open te houden. De super markt verkoopt alles en de moderne mens is alleen met de vingers aktief?

Mobieltje, smartphone en computer worden met veel aandacht bediend en de boodschappen het liefst op maar één plek gedaan. En dan weer gauw terug naar....? Gelukkig zijn er nog vele verenigingen, die hun hoofd boven water kunnen houden dankzij alle vrijwilligers, die hun energie daarin steken.

De accordeonvereniging, de paardenclub en het kerkkoor houden zichzelf in stand door op te treden en daarbij zelf koffie, thee en taart te leveren, die tegen betaling wordt verstrekt. Doordat de leden zelf de taart leveren, sponsoren zij dubbel, want zij komen ook om de taart te eten.

De vrijwilliger, die een groep patiënten, die een fietstocht op ligfietsen maakt, een handje helpt, verheugt zich over het beetje eten, dat over is, waardoor hij niet zelf hoeft te koken. Bovendien is het veel gezelliger om samen te eten dan alsmaar voor een persoon alleen te koken en dan te eten.

Het niet-eten wordt meer en meer toegepast door mensen, die liever anders in beweging zijn. Zij werken in plaats van "goed voor zichzelf te zorgen". Het is altijd de vraag, wat "goed voor jezelf zorgen" betekent.

Voor de een betekent het eens een hele week geen enkele afspraak te maken, voor een ander kan het betekenen om eens een hele week een volle agenda te hebben. Voor weer een ander betekent het een rolstoel met hemiplegie aandrijving, voor een ander een elektrische rolstoel met stafunktie.

En dergelijke dingen kunnen weinig mensen zich veroorloven. De meeste mensen zijn dan afhankelijk van de ziektekostenverzekering en de moderne ziektekostenverzekering lijkt andere prioriteiten te hebben dan vroeger?

Vroeger waren in de ziekenhuizen en verpleeghuizen vele mensen aan het werk om de patiënten weer op de been en in beweging te helpen, de moderne tendens is om zo weinig mogelijk mensen nodig te hebben en om zo veel mogelijk geld niet uit te geven aan datgene, wat de patiënt in beweging zou kunnen helpen?

Een vraagteken, want uitzonderingen bevestigen de regel, ervaringen, dat patiënten in coma geen elektrische rolstoel met stafunktie verstrekt kregen van de ziektekostenverzekering, geen uitzondering maar regel voor de schrijfster.

Als reden werd o.a. opgegeven, dat de patiënt een elektrische rolstoel niet zelf bedienen kon, wat duidelijk een smoes is, want een mechanische rolstoel, zoals wel geleverd werd, kon de patiënt al helemaal niet zelf bedienen.

Dankzij het niet leveren van de elektrische rolstoel met stafunktie, waarmee de patiënt in beweging geholpen had kunnen worden, moest de patiënt elk jaar minstens een maal naar het ziekenhuis, waar hij met de intensive care behandeld werd, die hij nodig had.

De kosten voor dit jaarlijkse verblijf in het ziekenhuis zouden gespaard kunnen worden door de patiënt in beweging te helpen, wat met een elektrische rolstoel heel simpel is en wat de patiënt veel sneller zelf kan dan met een mechanische rolstoel.

Een eenvoudige elektrische rolstoel met stafunktie, die voor een patiënt in coma geschikt is, kost ca. € 10.000,-, een bedrag, dat vele malen kleiner is dan het bedrag, dat de verzorging, verpleging en behandeling van de patiënt per jaar kost.

Door het niet leveren van de elektrische rolstoel met stafunktie, blijft de patiënt in coma, komt niet op de been en niet in beweging en in plaats van na drie jaar geen patiënt meer te zijn, die 24-uurs verpleging en verzorging nodig heeft, blijft hij patiënt in coma, totdat hij sterft, wat 1 ½ jaar later kan zijn, maar het kan ook 25 jaar later zijn.

De kosten, die in deze tijd gemaakt worden, zijn vele malen groter dan de aanschafprijs van een aangepaste elektrische rolstoel met stafunktie.