aan het woonhuis en werkadres van een moeder van een patient in coma heeft helaas niet tot een ander dan visueel contact geleid. Daarom wordt nu deze uitzonderlijke weg begaan om het begaan met het lot van de patient in coma te laten blijken.
Er is namelijk een behoefte, om het bezoek, dat niet het gewenste resultaat had, om te draaien, dat betekent, dat hierbij de moeder van de patient in coma, die de brieven, die aan haar gestuurd zijn en kennelijk niet ontvangen heeft, omdat zij de kritiek van haar postkamer niet hebben kunnen overtuigen, uitgenodigd wordt om een bezoek te brengen aan de aanbiedster van de hpi-therapie.
Deze therapie is minder gevaarlijk dan de gebruikelijke therapiemethoden, omdat hierbij de intuitie gebruikt wordt en het streven is om de patient in coma op de been te helpen en het hem mogelijk te maken om zelfstandig te kunnen bewegen.
Dat is niet mogelijk, wanneer hij in bed ligt. Dat is voor een bewegende mens al moeilijk, als patient in coma, waarbij de funktie van het bewegen gestoord is, is het schier onmogelijk om in bed liggend te kunnen bewegen.
Bovendien wordt het bewegen bemoeilijkt door alle onnatuurlijke gaten en slangen, die gebruikt worden om de normale funktie te vervangen. De normale funktie is dus niet mogelijk. Een mens, die ademt, leeft en wanneer we willen, dat hij normaal kan leven, moeten we dat mogelijk maken.
Een ademondersteunende machine doet niet, waarvoor hij bedoeld is, wanneer de mens zelfstandig kan ademen. Want de zelfstandig ademende mens trekt zijn diafragma samen om in te ademen. Door de ademondersteunende machine wordt lucht in de longen gepompt als inademing en daarbij wordt het diafragma vergroot.
Want dat is de weg van de minste weerstand. De borstkas is te stijf om zich te laten wegdrukken door de ademondersteunende machine. Een heel eenvoudige en absoluut veilige manier om de adem te ondersteunen, is de mobilisatie van de neus.
En het zou goed zijn, als niet alleen de leiders, maar ook de mensen op de werkvloer deze mobilisatie bij zichzelf zouden doen, zodat zij weer een goede neus krijgen voor het wel of niet doorgeven van levensbelangrijke informatie.
De mobilisatie van de neus is vooral ook voor brildragers een verlichting. Zij zullen, wanneer zij consequent deze mobilisatie bij zichzelf uitvoeren, een verbetering van hun zicht vaststellen. Het bewijs, dat dat niet zo is, kunnen zij alleen geven, door de mobilisatie dagelijks 4x bij zichzelf uit te voeren.
Zodat zij dit kunnen doen volgt hier het recept van deze hpi-maatregel:
Als eerste het neusbeentje voorzichtig naar voren uitnodigen en na de ademhaling voorzichtig naar achteren en weer op adem wachten.
Dan de punt van de neus naar beneden duwen en na de ademhaling naar boven duwen en op de adem wachten.
Dan de neus naar opzij duwen en weer op de adem wachten. Deze 3 punten 4 maal.
De neus is een van de uitstekende punten van de schedel en neemt een centrale plaats in. De patient in coma heeft mobilisatie van de neus broodnodig.
Hij heeft geen brood nodig maar beweging, en brood eten geeft beweging, maar sondevoeding niet. Ook niet de met liefde en aandacht gemaakte eigen brei, die per sonde wordt ingespoten.
Integendeel, de patient in coma kan zich niet bewegen en kan dus ook niets verbranden, want verbranden doet de mens door beweging. Echter, eten kost energie, want er wordt bewogen en levert energie, want er wordt bewogen.
Een ieder weet, dat je de conditie kunt opvijzelen door te gaan bewegen en de meeste mensen weten ook, dat je dat bewegen moet afwisselen. Want anders word je doodmoe van dat bewegen.
Wanneer je echter gaat tennissen, hardlopen, fietsen, zwemmen, lekker eten, ijsje eten, patat eten, naar een concert gaat, krijgt je energie, behalve als je elke maandag .... en elke dinsdag .... en elke woensdag.... want dan is er weer een vast schema.en een vast schema veroorzaakt coma.
Het coma van alledag, waarin de koffie gedronken wordt want "anders word ik niet wakker" naar het werk gegaan wordt op de fiets, "dan heb ik tenminste nog een beetje beweging" en de Haagse Politie gebeld wordt, dat er 's morgens om half 7 een mens op een bankje in de buitentuin van Paleis Huis ten Bosch in de miezerregen zit.
Deze comateuse fietser heeft geen tijd genomen om te stoppen en deze vroege vogel te vragen, wat hij daar op deze tijd met dit weer op dit bankje doet.
Dan zou hij het verhaal hebben kunnen horen van de ervaringen, die de hpi-methode hebben laten ontstaan. Een politiker, die als een razende roelandt zich laat rijden, zonder de bloemetjes, die hem worden aangeboden aan te willen nemen, is niet gericht op communicatie.
Hij wil een regering vormen, de verkiezingen zijn geweest, hij hoeft niet meer zieltjes te winnen.......?