Het kind speelt een spel niet om de knikkers, maar om het spel. Wanneer de knikkers op zijn, leent het een paar van een ander, die ze graag leent, omdat hij dan ook verder kan spelen en laat dan het verliezende kind een paar keer winnen, zodat die het spel leuk blijft vinden.

Dat is een taktiek, die niet elk kind met de paplepel krijgt ingegoten. Menig kind leert, dat je moet zorgen, dat je altijd de bal aan het rollen houdt, zodat je een ander kunt laten lopen.

Degene, die geen energie heeft om een bal achterna te lopen, zal proberen om zonder ballen toch een leuk spel te kunnen doen. Het jeu de boules spel is dan niet te spelen.

Daarvoor heeft elke speler ballen nodig. Zonder ballen kun je toeschouwer zijn, maar als je dan de ballen snapt van het spel, verveelt dat snel.

Behalve, als je vanaf het allereerste begin erbij was. Dan kun je namelijk bijhouden, wie bij welke worp wat gegooid heeft. De eerste worp is niet altijd de slechtste en de laatste niet altijd de beste en dat komt, omdat elke worp een ander uitgangspunt heeft.

De mens heeft vele uitgangspunten en gebruikt die ook. Daarom moeten bewegingen ook meerdere malen gemaakt worden, als ze geoefend moeten worden. Voor de patiënt in coma geldt, dat elke beweging 12x gedaan moet worden om de hele beweging weer toegankelijk te maken voor het bewegen.

De oorzaak hiervan is, dat de mens drie lichamen heeft: het fysieke lichaam, het emotionele lichaam en het mentale lichaam. Er zijn er nog meer, maar voor dit plaatje zijn deze drie voldoende.

Omdat een beweging altijd een emotioneel en een mentaal aspect heeft, wat je goed kunt zien, wanneer een speler zich laat beinvloeden door een opmerking of beweging van een andere speler, is elke beweging anders.

Wanneer je te ver gegooid hebt, zul je proberen de afstandskracht te verminderen, terwijl je op zich hetzelfde doel hebt: bij het jeu de boules spelen het kleine balletje bereiken.

Hoe korter de afstand, hoe beter, waarbij het ook mogelijk is om het kleine balletje een optater te geven, zodat het van plaats verandert en de bal, die eerst het dichtste bij lag, het verst af komt te liggen.

Er zijn dus altijd verschillende methodes om het doel te bereiken. De ene keer doe je dat door een beweging te maken, waardoor datgene, wat je beweegt, daar komt, waar jij het wilt hebben, op een ander moment gebruik je datgene, wat je beweegt, om iets anders in beweging te brengen.

Dat laatste systeem is nodig bij de behandeling van de patiënt in coma. Hij moet geholpen worden om zich te bewegen. Hij heeft er niets aan, als hij alleen maar van buiten af bewogen wordt. Hij moet ervaren, dat hij zelf de beweging, die met hem gemaakt wordt, ook werkelijk kan maken.

Dat is voor de beweger te voelen en gaat gepaard met gevoelens van vreugde, liefde en een enorme aandacht. Deze aandacht is nodig omdat de patiënt vanuit zijn mentale lichaam leeft.

Het hele systeem is ondergeschikt gemaakt aan het mentale systeem en daardoor blijft de patiënt in leven ondanks de emotionele pijnen door de behandeling en de fysieke pijnen door niet-behandeling of ook door behandeling.

De patiënt heeft in het levensgevaar alle zintuigen maximaal geopend en, omdat het levensgevaar door het niet normaal kunnen bewegen, nog steeds bestaat, zijn ook de zintuigen nog extreem geopend. En dus doet alles veel meer pijn dan het zou doen, als de patiënt zich zou kunnen bewegen.