De Deutsche Bahn


   
   

h p i - THERAPIE

   
 

 

Huis of thuis

   
     

De Deutsche Bahn wordt steeds duurder. De benzine ook. Vooral als je naar een begrafenis wilt, is de Deutsche Bahn onbetaalbaar.

Vroeger kon je op het laatste moment bij de stadsschouwburg aan de avondkassa de kaartjes, die over waren, voor de halve prijs krijgen. Dat is niet meer het geval.

Allen willen van te voren weten, waar ze aan toe zijn en daarom krijg je nu korting, als je ruim van te voren je kaartje haalt. Dat geldt ook bij de Deutsche Bahn.

En daarom is de Deutsche Bahn onbetaalbaar, als je naar een begrafenis wilt, want dat weet je niet 3 weken van te voren en goedkope kaartjes zijn niet voor spontane mensen bedoeld. Goedkope kaartjes zijn voor controlefreaks, die maanden van te voren al hun afspraken maken en dus ook hun trein- of concertkaartje kunnen kopon.

Ik ben spontaan, als iets op mijn weg komt, maar maanden van te voren afspraken maken, dat lukt me nog niet. Als ik het probeer, dan komt er niemand. Dus ben ik weer opgehouden om ruim van te voren te plannen.

Ik weet maanden van te voren, wat er gebeurt, maar ik vertrouw er nog niet op. Ik ben nog bang, dat er dingen veranderen voordat dat, wat ik weet dat gaat gebeuren, gebeurt en alles daarom anders gaat, dus plan ik nog niet.

Zoals ik vroeger weken van te voren mijn spullen voor de vakantie pakte, ben ik nu al weken met mijn komende verhuizing bezig. Eerst alleen in gedachten en verteld aan deze en gene, dat ik zou verhuizen en menigeen vroeg me dan, of ik terug naar Nederland ging.

Heimat heet dat dan hier in Duitsland en ik heb ontkend. Nee, dat was ik niet van plan. Nederland is zo plat en zo vol. En dan denk ik niet eens aan de files, maar gewoon vol. Vol met mensen en geen bergen.

En nu komt de dag der verhuizing steeds dichterbij. Ik had gedacht, op een huis te kunnen passen, maar dat is niet nodig. Het lijkt wel, alsof ik nergens nodig ben.

En ik leef pas als ik nodig ben, heb ik het gevoel. Ik voel me verantwoordelijk voor de genezingondersteunende behandeling van alle patienten in coma, maar ik word niet uitgenodigd mijn kennis en kunnen te laten zien en zonder aanraking gaat het niet.

Ik kan veel zonder aanraking, maar een patient in coma moet ik in mijn handen kunnen nemen om te voelen, wat hij nodig heeft, wanneer zijn energie in beweging komt en hoe de bewegingen uitgevoerd worden. Welke bewegingen hij kan meedoen en welke niet.

Patienten in coma worden net zo afgeschermd als autisten. Autisten worden beschermd tegen de buitenwereld, zoals vroeger de bewoners van de DDR tegen het imperialisme uit het Westen.

De mensen, die in de DDR woonden, mochten er niet uit en de imperialisten uit het Westen mochten er graag in, want ze brachten waardevol westers geld mee. Het was namelijk verplicht om DM 25,- per dag te wisselen.

In de DDR was een dubbele maatschappij, die bestond uit mensen, die in de westerse winkels mochten kopen en mensen, die daar niet mochten kopen. In de westerse winkel moest met westers geld betaald worden en waren westerse artikelen te koop.

Dit komt me nu alles in mijn herinnering, nu ik hier tot de ontdekking kom, dat autisten en patienten in coma ook niet vrij zijn om te gaan en te staan waar ze willen. Autisten zijn we allemaal, maar de meesten van ons hebben, gelukkig, niet het stempel gekregen.

Voor coma geldt hetzelfde. Sommigen zijn net als de patient in coma in een fysiek coma en komen amper vooruit of hebben een partieel fysiek coma, wat zich uit door een volledig stijve nek, anderen zijn in een mentaal coma en willen de waarheid niet onder ogen zien.

Weer anderen zijn in een emotioneel coma en hebben hun gevoel uitgeschakeld. Dit gaat meestal met een hoge pijngrens gepaard. En de meeste mensen hebben mengvormen. Van alles wat. Een beetje stijve nek, voelen zich nooit blij en willen niet bewust zich met de toekomst bezig houden.

Dat laatste geldt nu voor mij. Ik doe niets, om aan een andere woning te komen. Ik weet niet, wat ik wil. Ik weet wat ik niet wil en ik denk te weten, wat ik wil, maar daarvan denk ik, dat het niet mogelijk is. Dus doe ik niets. En dat is dan het fysieke coma.

Wat ik doe, is schrijven en denken aan al die patienten, die hpi-behandeling nodig hebben om weet te kunnen bewegen. Maar hoe kan ik met hen in contact komen? ze trekken aan mijn arm, schoppen tegen mijn been en ik weet niets anders te doen, dan webpagina maken.

En denk daarbij, dat ik op de goede weg ben. Ik verlang al jaren naar een huis, waar ik mijn inventaris kwijt kan en mezelf ook. Waar ik steeds weer terug komen kan, nadat ik een reis heb ondernomen om te werken.

Een huis, dat een thuis is voor mij. Waar ik niet meer weggestuurd wordt of weg moet gaan omdat ik de huur niet kan betalen. Waar ik samen met mijn geliefde kan wonen en werken. Dit huis zal niet het enige huis zijn, waar ik thuis ben, want intussen zijn er veel landen, waar patienten in coma wonen.

Zij kunnen niet naar mij toe komen om behandeld te worden, dus moet ik naar hen toe gaan. Zij zijn er verantwoordelijk voor, dat ik nu deze tekst schrijf. Baat het niet, schaden zal het ook niet. Ik weet, dat er veel huizen leeg staan, ongebruikt of gedeeltelijk leeg, bewoond door mensen, die leven willen, maar de draad een beetje kwijt zijn.

Die als de dood voor de dood zijn en zich daarom niet meer bewegen. Angst voor de dood kost je het leven en angst voor de door van de patient in coma kost hem het leven. Door niets met hem te doen, hem in bed te laten liggen en vol te stoppen met voeding, die hij niet nodig heeft, omdat hij door het niet kunnen bewegen niets verbrandt, zorgt voor complicaties, die niet nodig zijn.

Door de patient te bewegen, krijgt hij bewegingsenergie, mits dit bewegen ten opzichte en in verbinding met de aarde plaatsvindt en deze bewegingsenergie maakt het de patient mogelijk zich te bewegen.

Zoals een auto niet rijdt als hij in zijn vrij staat, zo kan de patient zich niet bewegen zolang hij in de overlevingsmodus is, waarin hij is gegaan door het trauma, waarna hij in coma geraakt is. De overlevingsmodus is altijd de reden, waarom de patient zich niet kan bewegen.

In deze overlevingsmodus moet de patient blijven zolang hij niet kan bewegen, omdat er anders geen compensatiemogeljkheid is bij calamiteiten en calamiteiten treden dagelijks op in het leven van een coma patient. Een calamiteit is bijvoorbeeld het de hele dag in bed liggen, een andere beroerd in bed gelegd worden, een andere te lang op dezelfde zijde liggen, en zo zijn er veel, dagelijks voorkomende calamiteiten.

De patient kan in deze overlevingsmodus genoeg bewegen, om grote schaden te voorkomen, maar hij kan niet bewegen om een andere houding in te nemen. Daarvoor heeft hij hulp nodig, evenals voor het bewegen van extremiteiten, hoofd en romp. Alles dus.

De Doman therapie is voor patienten in en fysiek coma daarom niet geschikt. Het is een therapie, die voor patienten met een emotioneel coma of een mentaal coma wel geschikt is. Zij worden zich dan bewust, dat ze een hoge pijngrens hebben of dat ze zich iets niet bewust willen worden, omdat ze dat aan iets herinnert, wat ze onprettig vinden.

Mijn woonprobleem heeft zijn oorsprong in mijn identiteit. Ik heb me altijd niet thuis gevoeld, daar waar ik was. Ik hoorde er niet bij. Ik was het buitenbeentje, dat altijd wat anders wilde dan de rest. En het lijkt, alsof dat nog steeds zo is.

Ik wil mijn kunnen en weten ten dienste van alle patienten in coma stellen en daardoor mezelf wakker houden. Dan snijdt het mes aan twee kanten en is iedereen blij. Het lijkt erop, dat niemand anders dat wil en ik vraag me af, waarom niet?.

Of zijn er ook andere mensen, die hetzelfde willen? Die ook hun kunnen en weten in dienst van alle patienten in coma willen stellen, maar dat nu ook nog niet doen. Waarom doen ze dat nog niet? Worden zij ook de deur uitgestuurd, omdat er geen tijd is of de chef van het huis geen verandering wil?

Wanneer heeft men bedacht, dat patienten in coma niet meer bewegen kunnen en waarom?

Het leven wordt voor de patient in coma gestopt door de overlevingsmodus. Voor hem bestaat er alleen nog het moment van het trauma. Alles wat daarna gebeurde, is voor hem hetzelfde moment en om het trauma te kunnen genezen, moet eerst alles, wat daar bovenop gestapeld is, verwijderd worden.

Dat is de reden, waarom het ca. een jaar duurt, voordat hpi-therapie zichtbaar resultaat heeft. Een ieder, die met de patient werkt en zichzelf toestaat om elke verandering waar te nemen, kan al veel eerder verandering waarnemen. Deze veranderingen uiten zich bv. in bepaalde spierkrampachtige bewegingen, die uitgevoerd worden, als iemand op bezoek komt. Als begroeting dus, of als afscheid.

Zulke bewegingen moeten gebruikt worden om met de patient te communiceren. Weten, dat er patienten zijn, die met de ogen JA aangeven, moet niet de reden zijn, om dat ook van een andere patient te verwachten. Elke patient heeft zijn eigen voorkeursbeweging, die voor hem het makkelijkst te maken is. Deze beweging moet men vinden en als communicatiemiddel gebruiken.

Alle patienten in coma moeten gestimuleerd worden om te bewegen, door met ze te bewegen. Deze bewegingen moeten intuitief iedere keer opnieuw gevonden worden, opdat ze genezing ondersteunend zijn. Er zijn altijd maar een paar bewegingen, die voldoen aan deze beschrijving.

Alle mensen van het behandelteam moeten weten, wat de patient kan, zodat daarop verder gebouwd kan worden. In het team moet ook besproken worden, welk doel men nastreeft voor de patient. De patient zal dit doel bevestigen als hij het daarmee eens is.

Het uiteindelijke doel van de behandeling moet zelfstandig bewegen zijn en hiervoor zijn hulpmiddelen nodig. Een elektrische rolstoel met stafunktie, die zo ingericht wordt, dat de patient zelf met een minimale beweging, de stand van de stoel kan veranderen, moet zo snel mogelijk geleverd worden, zodat de patient uit bed gehaald wordt en veel van houding veranderd wordt.

Wanneer alle betrokkenen hpi-therapie toepassen, kan de patient deze therapie gebruiken om weer op de been te komen. Wanneer geen hpi-therapie toegepast wordt, kan de patient deze therapie niet voor zijn genezing gebruiken.

 

shadow hpi-therapie ausbildungen

liege hpi-therapie und die EU

ster hpi-therapie für jeden

.

.

 
      home NETWORK contact    
     
Diese Geschiechten sind geschrieben
nach Erfahrungen mit Wachkoma
im Allgemeinen Täglichen Leben