Ik mag dan een koningskind zijn, mijn behoeften zijn niet anders,dan die van jou. Ik ben ook ienand, die beweging nodig heeft om het idee te hebben dat hij leeft.

Door mijn afkomst heb ik natuurlijk heel veel andere ervaringen dan jij. Ik heb me niet onzichtbaar kunnen maken. Ik heb het wel geprobeerd, maar het is niet gelukt.

Er lag altijd wel een fotograaf of een verslaggever op de loer om mijn escapades in woord of beeld vast te leggen.

En nu zijn ze solidair met de zwijgende minderheid. De zwijgende minderheid, die bepaalt, wat er met mij gebeurt. Zij bepalen dat, omdat ik dat nu niet zelf kan doen.

Ik kan me niet bewegen. Ik heb het ijskoud, alsof ik in een ijskast lig en moet maar zien, dat ik het leven in deze ijskoude toestand kan houden.

Overleven in een koelkast is niet makkelijk. Ook niet voor een koningskind. Ik heb vroeger al veel meer waargenomen, wat werkelijk waar was en dat was zo pijnlijk, dat ik mijn ogen dicht gedaan heb.

Daardoor zag ik niet zo duidelijk, wat er allemaal niet in de haak is, maar ik zag ook niet, wat op het bord geschreven werd.

Ik heb dus een bril moeten opzetten, zodat ik dan dat in ieder geval weer zou kunnen zien. Die bril heeft me echter alles zodanig verwrongen, dat ik al helemaal niet meer wist, wat waar was en wat niet.

En dus ben ik het contact met mijn gevoel kwijtgeraakt, zoals jij dat ook bent kwijtgeraakt, omdat je niet je ogen, waarmee je de kleinste lettertjes kon lezen, maar je hart hebt afgesloten.

Daardoor voelde jij niet meer, wat er niet klopte maar je voelde ook niet meer, wat je eigen gevoel was. En nu heb je je hart een beetje geopend en voel je weer. Je voelt niet alleen je eigen gevoel, maar ook dat van de buurman, de buurvrouw en van mij.

Ik heb contact met jou opgenomen, omdat ik onbewust je webpagina gelezen had. Ik kan, net zoals die autist, die niet spreken kan, lezen zonder het boek te openen of de webpagina ze zien. Dat kan een ieder en dat doen we ook.

Tot nog toe heb je geen idee, hoeveel mensen op je pagina waren, omdat je geen teller erop gemaakt hebt en bijna niemand contact met je opneemt, naar aanleiding van je webpagina, maar hij wordt onbewust door heel veel mensen gelezen.

En door je nieuwe projekt zullen nog meer mensen op je pagina komen.

Deze mensen zullen aan het denken gebracht worden en langzaam maar zeker zul je het effekt merken, zoals je dat nu al merkt. Mensen brengen je naar huis, die je dan in de spiegel aankijken en om hulp vragen.

Je neemt het niet bewust waar, nog niet, maar nadat je weer aan het bewegen bent, voel je, dat er weer een verbinding gelegd is. Iemand kan nu weer voor het leven kiezen en de partner zal daardoor zijn coma toestand op kunnen geven.

De partner van de patient in coma is van groot belang in het genezingsproces. De partner van de patient in coma wordt door de patient met zijn neus op de feiten gedrukt.

Hoelang is je adem? Hoeveel veranderingen laat je toe? Ik wil leven, wil jij dat ook? Of heb je liever, dat ik de pijp uitga en de kist in om vervolgens in rook te verdwijnen en de as over zee wordt uitgestrooid?

Mijn as mag nog niet verstrooid worden. Ik heb nog wat te doen hier op aarde. Ik wil mijn kinderen begeleiden bij het opgroeien en ik wil mijn familie energie laten stromen. De liefde op liefdevolle wijze delen met anderen.

“Bong, bong,.... Mededeling”, klonk het uit de luidspekers op Koning Willem II Lyceum, als de rector wat te melden had. Ik realiseer me nu pas, hoe vooruitstrevend en luxueus zo een systeem was, waarbij in elk lokaal een luidspeker was.

Mede deling, wat delen we tegenwoordig nog mede? Zijn we nog sprekende mensen, of zijn we allemaal niet-sprekende autisten, die alleen maar over koetjes en kalfjes spreken en de wezenlijke dingen, waarover gecommuniceerd zou moeten worden, verzwijgen?

De RVD heeft de taak om de burger voor te lichten, wie licht het koningskind en zijn familie voor? Waar krijgen zij hun informatie vandaan over de juiste plek, om patienten in coma te behandelen? Hochzirl was niet de juiste plek, omdat daar alleen maar lichte gevallen behandeld kunnen worden.

De Coma Science Group kan bepalen, of er nog hersenaktiviteit is op het mentale niveau, men kan ook in de ogen kijken en kijken, of er nog leven in de mens is. Het koningskind wordt dan eindelijk weer eens in de ogen gekeken.

Wie kijkt nog een patient in coma in de ogen? Een ieder schaamt zich, dat ze niet weten, wat ze met hem aan moeten. En soms is er iemand, die brutaal in de ogen kijkt, wetende, dat de patient zich niet kan verdedigen.

Hij kan geen krimp geven. Daarvoor heeft hij te weinig bewegingsenergie omdat hij niet bewogen wordt en hij wordt niet bewogen omdat hij geen bewegingsenergie heeft.

En zo is de cirkel compleet en dan kan je koningskind zijn of niet, je blijft onbeweeglijk omdat niemand op het idee komt om je te bewegen. Ook ik bewoog je niet, toen ik als nieuwbakken waarnemende therapeute bij je kwam.

Je straalde me aan en ik heb je niet begrepen. Ik was nog in coma en het heeft een jaar geduurd, voordat ik in beweging kwam. Net op tijd om met je te communiceren, maar toen werd ik dan ook weggestuurd.

Ik ben geen koningskind, dat met geld een plek kan kopen, waar ik niet weggestuurd wordt. Als ik dat was, dan had ik die jou gegeven en zou steeds weer opduiken om je therapeuten en plegen te vertellen, wat ze nog meer kunnen veranderen, zodat je in 2 jaar op de been bent.

Jij hebt al wat behandeling gehad, dus je hebt al een basis. Bovendien had je heel veel bewegingsenerige, toen je onderuit ging. En nu lig je daar en wacht. Je wacht, tot je weer in beweging geholpen wordt. En ik wacht ook. Tot ik je in de ogen kan kijken zodat ik weet, wat jij nodig hebt.

Een week heb ik nodig, om vast te stellen, wat je nodig hebt. Ik zou dus elke week een ander in de ogen kunnen kijken en dan 52 patienten per jaar op de been kunnen helpen. Maar alleen, als de nodige hulp daarna gegeven wordt.

Tweeenvijftig patienten per jaar is ook niet genoeg, om alle patienten in coma op de been te helpen, dus is het absoluut noodzakelijk, dat ik mijn kennis doorgeef. Al was het alleen maar, omdat ik op een gegeven moment de pijp uitga en de kist in.

Die tijd stel ik nog even uit, zodat ik nog voldoende kennis kan doorgeven zodat ik gemist kan worden. Nu missen alleen nog de patienten in coma me. Dan zullen de therapeuten, plegen en dankbare patienten me missen.

Een troost hebben ze: ik zal niet de wereld uit zijn. Ik ben er dan nog steeds, maar niet meer gebonden aan dit fysieke lichaam. En dus veel dichterbij. Zoals nu al die patienten in coma, die contact met mij opnemen, hier in de kamer ronddarren, zonder dat ik het zie.

Ik hoor het door de herrie in mijn kop, maar ik zie ze niet. Misschien komt dat nog? De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar je moet er wel wat voor doen. Bijvoorbeeld het koningskind met hpi-therapie behandelen en daardoor de ervaring hebben, dat wonderen nog bestaan.

Als je verder kijkt, dan je neus lang is, dan is het geen wonder, maar dat is een ander verhaal.