Dankzij een nachtelijke wandeling, is de kat weer in het bewustzijn. Om middernacht een ommetje maken, geeft volledig andere mogelijkheden dan gedurende de dag een ommetje maken.

In de nacht zijn heel andere dieren aktief dan overdag. De vleermuizen jagen over je hoofd en de katten jagen op muizen. Wanneer zij maar drie benen kunnen gebruiken, is dat geen reden om niet op muizenjacht te gaan.

En het is ook geen reden om een slechte jager te zijn. De buit wordt op de deurmat van de buurvrouw gelegd, zodat zij zich wat waard voelt. Zij laat de buit liggen, want vlees eet zij niet.

Toch verdwijnen de dode muizen. Niet als sneeuw voor de zon, maar een ander haalt ze weg. Zo is dat in het leven.

Als de een niet opruimt, moet een ander, die zich stoort aan de rotzooi, dat doen. En dus zijn er mensen, die goed kunnen opruimen en dat dan ook graag bij anderen doen en daarvoor betaald worden.

Dit werk wordt niet zo goed betaald als het IT-werk, dat daardoor de mogelijkheid biedt tot het maken van verre reizen. En tot het doen van veel vrijwilligerswerk, omdat niet elk dubbeltje omgedraaid moet worden.

Ook wordt het verdiende geld met liefde gedeeld met de familie, die geen geld met zijn IT- of andere werk verdient en dus afhankelijk is van de uitkering van de sociale dienst.

Die wil wel een uitkering geven, maar liever niet, dat deze aktieveling op de lijst van werkzoekenden staat en dus is er het bordje "arbeidsongeschikt" aan gehangen. Het voordeel voor de betroffene is, dat hij niet hoeft te solliciteren.

Vanaf dit moment krijgt hij geen werklozenuitkering meer, maar een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Qua geld maakt het niet uit, maar kennelijk wel voor de uitkerende instanties?

Die schuiven geld, dat al uitgekeerd was heen en weer. Waar is dat goed voor? Getallen op lijsten, om minder werklozen te hebben, terwijl er net zo veel mensen geen betaald werk hebben. Of meer, omdat ze geen uitkering meer aanvragen.

De medewerkster van het ambt heeft een dusdanig publieksonvriendelijk optreden, waarbij zij de niet-verdiener van het kastje naar de muur stuurt, dat deze geen uitkering meer aanvraagt.

De verhuurder is van goede wille, maar wil wel geld voor het gebruik van zijn ruimte en meldt de niet-verdiener en niet-betaler bij het gerecht aan.

De beste stap ooit, want eindelijk gebeurt er wat. Er wordt een ander per gerechtsbesluit de verantwoording voor de financiele en gezondheidstoestand van de niet-verdiener in de handen geschoven.

Hij kent echter maar een weg: schuldenadvies. En dat schuldenadvies kent ook maar een weg: je failliet laten verklaren. Dat is de niet-verdiener nog niet, maar heeft wel uitstel van betaling en verdient liever zoveel, dat alle schulden afbetaald kunnen worden en met een schone lei anderen geholpen, die hij helpen kan.

In de wereld van coma is het dagelijkse beleid echter anders. Er zijn regels, die gemaakt worden door mensen, die zelf nog nooit in die situatie waren en als zij het wel waren, zijn zij daar nog zoo boos om, dat zij hun best doen om de ander ook boos te krijgen.

Of zij balen zoo van het feit, dat zij betaald werk hebben, dat zij dat anderen ook in de schoenen willen schuiven. Jaloers zijn ze op het nachtwerk, dat de niet-verdiener doet en willen dat deze op de dag gaat werken.

Dat gaat niet, behalve, als hij gedwongen wordt om brieven rond te brengen, want de geadresseerden hebben geen brievenbus en de wacht staat alleen tijdens kantooruren open voor het aannemen van brieven.

Het leven is niet, zoals de politiker denkt, dat het is. De niet-verdiener zit niet thuis stil achter de geraniums te wachten, tot eindelijk iemand van zijn diensten gebruik wil maken. Hij is in beweging, soms vroeg op de dag, soms laat op de dag, soms de hele nacht, zoals de verpleegster en de arts, die hele dagen en nachten door moeten draaien, omdat er te weinig van zijn voor het aanbod van patienten.

En het samenwerken in die nachten, schept banden, die nooit meer te breken zijn en die overgenomen worden door de kinderen. Zij werken dus dag en nacht om ook de politiek van zijn onlogische gedrag bewust te maken.

Door de werkverschaffing, zijn andere mensen werkloos. In de tweede wereldoorlog werden jongemannen vanuit o.a. Nederland naar Duitsland vervracht om daar het werk te doen van al die jongemannen, die oorlog moesten voeren.

Die ver van vrouw en kinderen anderen dood moesten schieten of arresteren, wanneer een chef dat opdroeg. Wat voor opdrachten hebben de artsen en plegen in de ziekenhuizen?

Naaien, zodat een rekening van over € 100,- geschreven kan worden, terwijl de patiënt slechts een goede pleister wilde hebben. Verhalen, die tijdens het liften gedaan zijn, zijn stof tot nadenken en doorgeven van informatie.

De vrouw, die dit gebeurde, zit voor de rest van haar leven met een vinger, die zij niet geheel kan strekken, want de huid was weg en door het naaien heeft die geen gelegenheid gekregen om weer aan te groeien. Van een dokter van deze kliniek werd de informatie gekregen, dat er inderdaad in deze kliniek een interne regel is, dat alle wonder genaaid moeten worden.

Zelf zou deze dokter de pleister gegeven hebben, maar de vrouw was niet bij deze dokter, die de regels van het huis dus achterstelt aan de medische kunst, wat het gevaar oplevert, dat hij weggestuurd wordt.

Want klinieken draaien niet meer om het gezond maken of helpen het leven zo goed mogelijk te leven, maar om geld. Met 26 miljoen erbij, ging een kliniek in handen van een Kliniekholding, volgens de pers.

De pers schrijft vaak onzin, maar zelfs als er maar een miljoen bij het pand geleverd werd, is dat de omgekeerde wereld. In menig kliniek moet de kok zorgen, dat hij minder dan € 10,- per dag uitgeeft voor alles, wat de patiënt te eten en drinken krijgt. Daaronder valt geen sondevoeding, dus is het beter voor de balans van de kliniek om sondevoeding te geven.

Bovendien kost dat minder arbeidstijd, want een sondevoeding aanleggen kost veel minder tijd dan een patiënt helpen met eten. De patiënt, die wel kan eten, maar niet zelf het eten in de mond kan stoppen, moet gevoerd worden. Heel ouderwets. Er moet iemand naast het bed gaan zitten, in alle rust en met oneindig veel tijd, en de patiënt te eten geven.

En dat eten moet lekker zijn, zonder smaak- en andere chemische stoffen, waarvoor wellicht nog geen allergie is, maar een allergie opgebouwd wordt door ze te nuttigen. Deze chemische stoffen zijn niet nuttig, behalve misschien, als je geld wilt sparen.

Het spaart echter geen geld, het verziekt de smaakpapillen. En dus komt de patiënt nog zieker naar huis dan hij in het ziekenhuis ging. De leiders van instituten, die de medische zorg als verkoopakt hebben, doen er goed aan, zich voor te stellen, dat zij patiënt in eigen huis zijn.