En daar sta ik dan, midden in mijn kamer en word me bewust, dat ik me depressief voel. Niet het wekelijkse depressiviteitsgevoel, dat sinds jaar en dag op woensdag de kop op steekt, maar écht, diep, gigantisch depressief. Het is een week of twee geleden begonnen en het is dit keer niet, zoals tot nog toe steeds gebeurde, de volgende dag weer verdwenen, maar gebleven en kennelijk sterker geworden, want nu voel ik, dat er een heel donkere energie bij me is, die me niet alleen de put in wil duwen, maar me mee wil nemen de dood in en ik merk, dat ik dat níet wil: ik wil niet dood ! ! ! Ik merk, dat ik niet met die donkere, zware energie mee wil en roep dat dan ook uit: nee, ik wil niet mee, zó ver gaat mijn solidariteit niet, ik ga niet mee ! ! !

Het lucht op, maar de depressie verdwijnt niet. De volgende dag besluit ik op mijn werk om een homeopathe te bellen, waar ik een een tijd geleden geweest ben en die me toen korreltjes meegegeven heeft, omdat zij een paar honderd kilometer ver weg woont.

Ik vertel haar hoe het met me gaat, dat ik al twee weken hoogst depressief ben en mezelf niet uit die depressie krijg. Ik heb geprobeerd om uit de put, waarvan ik het gevoel heb dat ik er in zit, te kruipen door er een ladder in te zetten en trede voor trede naar boven te kruipen, maar het is niet gelukt.

De vrouw beëindigt het gesprek en belooft me om me een half uur later terug te bellen. Zij doet dat en raadt me aan om een paar van de korreltjes aluminium, die ze me meegegeven had, zonder dat zij begreep waarom ze die meegeven moest, in te nemen.

Ik doe dat en een half uur later voel ik me happy en niet meer depressief. Ik vraag me af, hoe dat komt. Komt het doordat ik de korreltjes heb ingenomen, of komt het doordat de vrouw aandacht aan mij besteed heeft? Ik ben wat men noemt een "einzelgänger" met een enorme behoefte aan zelfbeschikking en moet nog leren, dat we lid zijn van groepen, waarvan de leden voor elkaar zorgen, met elkaar sterker zijn en door het elkaar helpen de wereld verbeteren.

Ik zal nooit weten, wat de oorzaak was van het op slag uit de depressie komen, maar besluit, dat het toch minstens de combinatie was van aandacht én de werking van het homeopathische middel. In Noorwegen had ik in een dorp gewoond, waar aluminium verwerkt werd en o.a. aardbeien gegeten, waar aluminiumerts, dat in poedervorm aangeleverd werd en bij het lossen over het gehele dorp uitwoei, op zat. Het werd met stofzuigers uit de schepen gehaald en daarbij werden stofwolken veroorzaakt, die hun weg in het dorp vonden, waardoor een ieder het ook inademde.

Bij het proces van aluminiumproduceren was zoveel luchtverontreiniging veroorzaakt, dat de bomen boven op de berg afgestorven waren en de geiten hun tanden zoo gegroeid waren, dat zij niet meer konden grazen. Toen dat ontdekt werd, werden er reinigingsinstallaties bij de fabrieken ingevoerd, waardoor de bomen en geiten niet meer met de dood bedreigd werden.

Sinds het innemen van de aluminiumkorrels is er veel gebeurd. Vroeger kreeg een ieder met 65 AOW, maaar ik ben daarvoor net te laat geboren en heb door mijn buitenlandse verblijf slechts recht op de helft, zodat mijn oude dag geen vetpot lijkt te worden.

Dat is echter voor mij geen reden om depressief te worden. Integendeel. Mijn vertrouwen in het leven is zo veel groter dan vroeger én mijn behoeften niet meer. Door alle mensen, die mij steeds weer tonen, dat ik niet alleen ben, niet onzichtbaar ben én de moeite van het helpen waard ben, is mijn zelfwaardegevoel vergroot en kom ik zonder schuldgevoel met lege handen, omdat ik mij bewust ben dat die daardoor goed geschud kunnen worden en dat ik daardoor de handen vrij heb om op een zere plek te leggen of aan te nemen, wat iemand mij graag wil schenken.

Is depressie een hersenaandoening?

Voor de depressieve mens is de eerste vraag: "wil je er van af?"

Als je deze vraag met "ja" beantwoordt, is de volgende vraag: "BEN JE BEREID DAAR WAT VOOR TE DOEN OF VOOR TE LATEN?"

Laat je je in Coronatijd door de maatregelen, die genomen worden om het aanbod van patiënten in het ziekenhuis te verminderen, tot een gevoel van depressie en eenzaamheid verleiden of gebruik je de maatregelen om je eigen kracht en macht te ontdekken, en hoe je deze, eventueel met hulp, tot het welzijn van het geheel kunt inzetten?