Alles is relatief denkt iedereen, maar er bestaat DE waarheid. DE waarheid is, dat ik nu met mijn compu zit te schrijven. Deze waarheid is absoluut, want hij is onveranderbaar.

Het is niet het enige, wat ik doe, maar dat verandert niets aan de absolute waarheid, dat ik nu met mijn compu aan het schrijven ben. Ik zit ook met mijn voeten in een emmer met water waarin soda is opgelost en ook dat is DE waarheid.

Deze waarheid is ook absoluut en niet relatief. Er zijn mensen, die ervan uitgaan, dat DE waarheid niet bestaat. Van binnen uit gezien, ben ik met mijn compu aan het schrijven, terwijl ik met mijn voeten in het sodawater zit, terwijl een observator, die naar mij zou kijken nu, hetzelfde zou waarnemen.

Ik doen nog meer, nog veel meer, maar dat verandert de zojuist genoemde absolute waarheid niet. DE waarheid bestaat dus. Onafhankelijk van het standpunt is er een absolute waarheid.

Een leugenaar kent altijd de waarheid en de leugen, die hij vertelt, heeft de energie van onwaarheid. Deze energie is altijd waarneembaar voor de ontvanger, maar velen hebben besloten deze energie niet meer bewust te willen waarnemen, omdat de woorden, die deze energie begeleiden, iets anders willen laten weten.

Ik heb geleerd, dat woorden zeer belangrijk zijn en besloten, dat ik de mensen op hun woord geloof, ook als ik waarneem, dat ze liegen. Dan probeer ik de leugen voor te zijn, maar dat lukt me helaas niet.

En dus vind ik mijn fototoestel niet meer. Ik moet in coma geweest zijn, de laatste keer, dat ik het in mijn handen heb gehad, want ik zie het nergens meer. Ik geloof mijn ogen en denk nu dus, dat het weg is. Foetsie hama, weg. Gejat?

Het zou niet het eerste ding zijn, wat ik zo ben kwijt geraakt. Ik hoop, dat ik beter op mijn spullen pas en vanaf nu niets meer verdwijnt zonder mijn bewuste toestemming.

Ik had een digitaal camera gekocht om op mijn wereldreis naar Kuala Lumpur en Indonesie veel fotoos te kunnen maken en dat ding is na de eerste week kapot gevallen op de stenen vloer. Dus heb ik amper fotoos van deze reis.

Omdat er namelijk in Indonesie geen fotorolletje te kopen is. Ik had namelijk ook nog een ouderwets fototoestelletje bij me, maar geen fotorolletje. Dus kan ik van deze reis alleen maar vertellen.

Vertellen wat ik heb beleefd, zonder het te kunnen bewijzen met fotoos. Zoals ik ook alleen maar kan vertellen, wat ik heb beleefd door het met hpi-therapie behandelen van patienten in coma.

Bewijzen, die er waren, zijn door het niet meer met hpi-therapie behandelen weer verdwenen. Hpi-therapie moet langdurig worden gegeven om een voort durend effekt te hebben.

Door langdurig met hpi-therapie te behandelen, ben ik van de comateuse therapeutin een mens geworden, die zijn intuitie volgt.

Dus heb ik vandaag tot 14.00 u. geslapen en ben naar Staufen gelopen. Daar ben ik boodschappen gaan doen en toen ik terug liep, ben ik weer langs het huis van Marianne gelopen. Daar is namelijk een smal voetgangerspaadje en daar kwam een vrouw op de fiets me tegemoet.

Ik ben met mijn rug tegen de heg gaan staan om haar vrij baan te geven en zij reed mij voorbij. We keken naar elkaar en zij stopte. We kennen elkaar toch? Ja? Nee? Waarvan? Freiburg? OK, ik weet het niet, maar ik ken je energie.

Ze vertelde, dat haar zoon de Belchen ging bestormen om daar morgenochtend de zon te zien opkomen en zij en haar dochter zouden vannacht hoog rijden en dan het laatste stuk ook gaan lopen om de zonsopgang te zien.

Een vriend van mij heeft me vorig jaar verteld, dat hij naar boven was gelopen en had me daarvan een paar mooie fotoos laten zien. Ik heb het ook een keer geprobeerd, maar er was mist en ik weet de weg niet.

Ik loop niet veel de berg op. Ik woon aan de voet van de berg, maar alleen kom ik niet op het idee om naar boven te gaan lopen. Toen ik hier net woonde, ben ik een keer of drie naar boven gelopen en toen niet meer.

Nu ben ik net verhuisd in de rokerskamers, omdat de buurman voor het huis gaat zitten roken om de rook niet bij hem binnen te krijgen en dus krijg ik de rook binnen, en heb bedacht, dat ik weer eens naar de top van de Belchen moest lopen.

En ontmoet deze vrouw, die me vertelt, dat ze vannacht naar de top gaat lopen om de zon te zien opkomen en ik mag mee! Dus zoek ik mijn fototoestel en kan het niet vinden.

En ben meteen weer helemaal van slag, omdat ik niet weet wat ik met het ding gedaan heb. Een oude, gekregen van een familielid, die fotograaf is. Mijn grote trots, met fotoos van een scheur in een huis erop, dat het verhaal STAUFEN zou gaan opfleuren.

Helaas, weg is het, of komt het nog eens boven water? Ik herinner me, dat laatst iemand een opmerking maakte over het apparaat, omdat het een zeer goed apparaat is en ik voel me in coma. "Black out" wordt dat ook wel genoemd. Alsof het woensdagmiddag tussen 14.00 en 15.00 u. was.

Dat is de tijd van mijn geboorte en die is in volledige dronkenschap geschiedt. Daarom is dat voor mij geen prettige tijd en heb ik deze tijd lange tijd in een niet herinneren verzonken. Ik weet niet, wat ik in deze tijd doe als ik probeer me dat te herinneren.

Het is als mijn moeder, voor wie ik een stuk geitenkaas uit Frankrijk had meegenomen, nadat we daar op vakantie geweest waren. We waren op de terugreis naar Poppel in Belgie gegaan, waar mijn ouders toen woonden en hebben des avonds bij het dessert ijs gegeven. Mijn moeder hield niet van ijs dus heeft ze de geitenkaas aangesneden.

En ik ben me een hoedje geschrokken de volgende morgen, toen bleek, dat zij zich daarvan niets meer kon herinneren. Ze at de kaas om 21.00 u. dus was daar een hele tijd weg uit haar herinnering, dacht ik. Maar misschien was dat net zo een uur als voor mij de woensdagmiddag tussen 2 en 3?

Ondanks deze herinneringsgaten was ik altijd wakker. Ik heb niet geslapen, maar mijn werk gedaan en niemand heeft in de gaten gehad, dat ik niet aanwezig was. Ik herinner me, dat ik bij buro Zevenbergen, dat in 2012 opgeheven is, tekende en des morgens in een super goede bui was. Ik liet de secretaresse dan taartjes halen bij de bakker om de hoek, die zo lekkere hazelnootgebakjes heeft en des middags om 3 uur was ik niet meer te genieten.

Beter gezegd, genoot ik het leven helemaal niet meer. Ik had een herinneringsgat tussen 2 en 3 en ben des avonds om 8 uur het bed ingedoken. De volgende morgen was ik dan weer in "normale" stemming.

Deze normale stemming heb ik nu gelukkig niet meer. Ik ben nu veel minder onbewust en verheug me voor anderen, als het hen goed gaat. Dat kon ik vroeger niet. Ik had absoluut geen medegevoel. Ik had geen medegevoel met anderen, omdat ik geen gevoel voor mezelf had.

Ik voelde mezelf niet en wist daarom ook niet, hoe het met me ging. Het heeft een tijd geduurd, voordat ik mezelf weer ging voelen. Dan kon het antwoord op de vraag "hoe gaat het met je?" zijn: "beschissen, aber sonst gut" oftewel "rot, maar verder goed".

Een deel van mij voelde zich dan rot, de rest ging het goed. En sinds ik zo veranderd ben en mijn gevoel niet meer afsluit voor anderen, moet ik ervoor zorgen, dat ik op de been blijf. Want alle patienten in coma hangen aan mijn lippen om ervoor te zorgen, dat ik hpi-therapie ga onderwijzen, zodat zij met hpi-therapie behandeld worden en daardoor weer kunnen bewegen.

Het idee, dat patienten in coma zich niet kunnen bewegen klopt alleen, als de omgeving het de patient onmogelijk maakt om zich te bewegen. De hele dag in bed liggen is voor elke gezonde mens de garantie, dat hij binnen de kortste keren niet meer overeind komt.

Niets te drinken krijgen zorgt ervoor, dat de patient zijn tong niet kan gebruiken om het slijm af te voeren, omdat dat slijm te dik is.

Het water, dat de patient door de sonde krijgt toegediend, moet de patient onschadelijk maken. Datzelfde geldt voor de sondevoeding. De patient beweegt zich niet en heeft mede daarom geen calorieen nodig.

In de zwitserse film "Am Anfang war das Licht", die ontstaan is omdat de regiseur over lichtvoedsel had gehoord, is te zien dat ook de bewegende mens zonder eten en drinken oud kan worden.

De patient in coma wordt door de toediening van stoffen gedwongen zijn energie te gebruiken voor het onschadelijk maken van deze stoffen in plaats van dat hij deze energie gebruiken kan om te bewegen.

Om te bewegen heeft de mens bewegingsenergie nodig. Ik heb dat heel duidelijk gemerkt, toen ik uit de haagse politiecel kwam, waar ik op de verjaardag van prins Willem-Alexander in moest en op Koninginnedag weer uit gelaten werd.

Ik had elke gelegenheid tot "luchten" genomen en buiten achtjes gelopen. Eenzame opsluiting was het. Zowel in de cel als buiten op het binnenplaatsje. Toen ik na vrijlating door de voordeur buiten weer in de warme zon stond, moest ik me eerst bewegen om bewegingsenergie te krijgen.

De ambassade van Belgie bleek om de hoek, dus daar weten ze nu ook, dat hpi-therapie bestaat. Behalve als ze het kaartje, dat ik daar in de bus gooide, zonder te lezen in de prullenbak gegooid hebben.

De argenteinse ambassade is om de volgende hoek zo ongeveer. Die kunnen ook mijn kaartje hebben bekeken. Na een halve straat moest ik steeds even stilstaan. De beweging was eruit.

Ik loop normaal gesproken zonder problemen, ongeacht, of ik een week op pad geweest ben of niet, maar de eenzame opsluiting en de onbeweeglijkheid in de haagse politiecel hebben me mijn bewegingsenergie geroofd.

Aan de agenten heeft het niet gelegen. Die waren lief tegen me en hebben me zo goed mogelijk verzorgd. Een luchtpause was extreem kort, omdat ik meteen met het krijtje, dat ik gekregen had om op de deur te schrijven, op de muur geschreven heb: "hpi-therapie, ook voor Prins Friso".

Dat beviel de dienstdoende agent niet en hij vond, dat ik dat met mijn jas weer weg moest poetsen. Dat heb ik niet gedaan. Ook de dreiging, dat hij me erbij zou helpen, heeft me niet van gedachten doen veranderen.

De regen zou het wel wegwissen en anders de agent zelf. Het kunstwerk moet nodig opgekalefaterd worden, want het is flink verkratst. Van mij is alles afgenomen, tandenborstel, kam, schone onderbroek, maar blijkbaar hebben anderen schrepe dingen gehad en daarmee hun naam of de naam van hun geliefde in het kunstwerk, zoals de agent het noemde, gekerfd.

Ik kerf niet graag ergens in. Zoals ik het ook zonde vind, als mensen zich vol laten tatoueren of gaten maken. Sinds ik me met de behandeling van patienten in coma bezig houd, ben ik er nog meer tegen. Elke wond verstoord het energetische evenwicht en de mens heeft al zoveel onzichtbare wonden.

De tatouages en gaten, die piercing genoemd worden, kunnen het energetische systeem volledig van slag brengen, zoals de dochter van een vriendin gemerkt heeft.

Zij was continu aan het menstrueren en uiteingelijk bleek de piercing de schuldige. Piercing eruit en menstruatie beeindigd. Zo eenvoudig is de behandeling van patienten in coma niet.

Bij deze mensen moet er niets uit, maar moet er heel veel weer in. Er zijn zoveel verbindingen eruit gevlogen, dat de patient in het fysieke coma geraakt is, waardoor hij zich niet kan bewegen.

Door deze verbindingen weer tot stand te brengen en te aktiveren, zal de patient weer kunnen bewegen. Dit is een langdurig proces, maar minder langdurig dan het overlevingsproces.

Een vrouw is al 26 jaar in coma en deze toekomst is voor elke patient in coma mogelijk, als hij niet op de been gebracht wordt.

In hpi-opleidingen voor coma-therapeut en voor coma-pleeg wordt onderwezen, welke maatregelen genomen moeten worden om de patient in coma te stimuleren, zodat hij kan bewegen.