Parijs, de stad van de Eifeltoren is belangrijk in het leven van de tourist. Heel veel mensen bezoeken Parijs, dat nog steeds de naam heeft een stad met vrolijke vrouwen te zijn.

Amsterdam is bekend vanwege de walletjes, Parijs heeft het Louvre en de Champs Elysées. Ik was ooit in het Louvre en ook de Champs Elysées heb ik bewandeld. Dat herinner ik me echter amper.

In die tijd was ik nog zeer in coma. Niet zozeer in een fysiek coma, maar in een gecombineerd mentaal en emotionaal coma.

Daardoor kon ik bijvoorbeeld niet meezingen met liederen, omdat ik de woorden niet kon onthouden, geen namen onthouden, geen gezichten herkennen, alleen maar namen onthouden als ik ze opgeschreven had en geen taal leren zonder te schrijven.

Dat waren symptomen van de verbindingen, die bij mij gestoord waren. Ik had als ontwijkmechanisme het "kat uit de boom kijken". Door eerst af te wachen, wat voor vlees ik in de kuip had, kon ik ervoor zorgen, dat ik niet emotioneel werd.

Dat was belangrijk, want als ik emotioneel werd, kon ik me niet meer met woorden uiten. Dan werd ik met stomheid geslagen en moest ik zwijgen als het graf tot de emotie zodanig afgezwakt was, dat mijn stomheid verdween.

Ik was me dit niet zo bewust, maar weet nu, dat ik wat dit gedrag betreft, geen uitzondering was. Sinds ik me dit ontwijksysteem bewust ben, merk ik, dat vele anderen dit ontwijkgedrag ook hebben.

Er zijn ook wat variaties waar te nemen. Er zijn mensen, die met stomheid geslagen worden, als ze emotioneel worden. Anderen gaan juist praten als brugman, alsof ze hun eigen emoties willen overstemmen.

Weer anderen proberen hun emoties te verdoezelen door over wat anders te gaan praten of door het gesprek te beeindigen en weg te gaan. Al deze reakties zijn een teken van gestoorde verbindingen.

Wanneer alle verbindingen in optima forma zijn, zal de mens toehoren, wat de ander zegt, dit op zijn tong proeven en met gevoel reageren.

Mij lukt dat soms, maar nog niet zo vaak. Ik ben me dit bewust zonder dat ik het kan veranderen. Er zijn nog teveel verbindingen in optima deforma, om het maar zo te zeggen.

Dat uit zich ook, door het geen contact hebben met de verantwoordelijken voor de behandeling van patienten in coma, noch met de therapeuten, die deze patienten behandelen, ondanks dat deze webpagina vol staat en ondanks mijn pogingen om met de betreffende personen contact te krijgen.

Mijn persoonlijke geschiedenis is er een van vallen en opstaan, waarbij het trial and error principe voor mij niet het uitgangspunt is.

De buurman is een trial and error type. Hij pakt twee delen van het hoogbed, schroeft die samen en kijkt dan, welk deel en nog aan zou kunnen. Ik ben voor zoiets te lui.

Ik leg eerst alle delen zo neer, dat ik er zeker van ben, dat als ik ze aan elkaar schroef ze ook allemaal goed zitten. Hij niet, hij schroeft en als dan blijkt, dat het niet goed zit, dan schroeft hij het weer uit elkaar.

Hij heeft dan ook een op batterijen werkende volautomatische elektrische schroeven aan- of afdraaimachine. Ik niet, ik moet alles met de hand schroeven en dat is natuurlijk veel inspannender.

Ik besteed daarom liever meer tijd aan het uitzoeken, hoe de verschillende delen aan elkaar gezet moeten worden, voordat ik ze aan elkaar zet, zodat ze dan meteen goed zitten.

En zo moeten patienten in coma ook behandeld worden. Het heeft geen zin om ze te laten rennen als ze nog niet lopen kunnen of om ze een beker te laten pakken als ze hun hand nog niet kunnen strekken.

Patienten in coma hebben therapie nodig, die erop gericht is om steeds dat te doen, wat de patient verder helpt in het proces van bewegen. Het proces van bewegen is voor de patient in coma geen nieuwe bewegingen maken, maar ontdekken, waar de herinnering voor bewegingen zit en hoe deze bewegingen weer paraat gemaakt kunnen worden om te gebruiken.

Door een doelgericht bewegen met een beeld van het bewegen voor ogen en met verbinding tot de aarde, worden bewegingen weer toegankelijk om gebruikt te worden door de patient.

De patient in coma is geen onbeschreven blad zoals de baby, die amper bewegingservaring heeft, maar heeft een reservoir vol met bewegingservaringen, dat weer toegankelijk gemaakt moet worden.

Door intuitief te bewegen en waar te nemen, of de patient deze beweging kan meedoen, kan de bewegingservaring weer toegankelijk gemaakt worden waardoor de patient weer zelfstandig kan bewegen.

Dit heeft een aanbod van veel verschillende combinaties van bewegen nodig, zodat de verschillende bewegingservaringen allemaal weer toegankelijk worden en deze combinaties moeten aan het ervaringsveld van bewegingen van de patient aangepast worden.

Door waar te nemen, of de patient de beweging mee kan doen, is de beweging te veranderen, als de patient niet mee kan doen. Hij zal het altijd proberen en als hij het niet kan, moet eerst een andere beweging gemaakt worden.

De waarneming van de patient is anders dan de waarneming van de omgeving, omdat de patient een andere tijdswaarneming heeft. Door het trauma is de patient in tijd blijven stilstaan, waardoor hij geen tijdgevoel heeft.

Alles wat gebeurt, gebeurt in het moment van het trauma en dit moment is dus oneindig. Als de tijd normaal horizontaal voorgesteld wordt, is ze voor de patient in coma vertikaal. Alle ervaringen vanaf het moment van het trauma worden op elkaar gestapeld en moeten eerst verwerkt worden, voordat het trauma opgelost kan worden.

Hoe langer de patient in coma is voordat met de therapie wordt begonnen, des te meer ervaringen moeter verwerkt worden, voordat het trauma toegankelijk is en opgeheven kan worden.

Hierdoor is tijd een belangrijke faktor in de hpi-therapie. Elke dag zonder hpi-therapie kost 4 zonnedagen, dagen waarin de zon opgaat en ondergaat.

De patient in coma wordt, omdat hij niet aangebonden is aan de tijd, niet moe zodat hij de hele dag en nacht behandeld kan worden. Dit is een uitgangspunt van de hpi-therapie, opdat de patient tich zo snel mogelijk kan bewegen.

Door een team te vormen, waarvan alle leden het doel hebben om de patient op de been te helpen, wordt de kans dat de patient op de been komt groter dan wanneer een lid van het team dit doel niet heeft.

Dan bestaat de kans, dat de patient door deze ene persoon in het fysieke coma blijft. De reden hiervoor is, dat de patient de energie waarneemt, waarmee gehandeld wordt en deze energie is bepalend voor het resultaat.