Soms doet de mens iets, wat hij graag doet, zodat hij zijn depressiviteit niet hoeft te voelen. Ik ga bijvoorbeeld lopen, jij bakt een taart.

Vandaag is het een rabarbertaart geworden. Om 7 uur vanmorgen gebakken. Je hebt in totale vertwijfeling je zoon gewekt, toen hij klaar was, want hij uit de pan was gerezen.

En deze uitstulping kun je niet verwerken. Voor jou is het belangrijk, dat het er goed uitziet. Je hebt harmonie nodig om te kunnen funktioneren.

Harmonie kan vaak niet ontstaan door de verschillende uitgangspunten van de verschillende mensen. Sinds de buurvrouw niet meer met mij spreekt, omdat ze niet meteen antwoord kreeg op een losse opmerking van haar, is mijn leven een stuk harmonischer.

Ik kan nu rustig op het balkon zitten zonder gestoord te worden door een rokende man. Of kwam dat, omdat hij de hele dag op stap was? In ieder geval waren zijn sigaretten niet op stap. Die lagen op het balkon op het tafeltje, dat voor mijn open raam staat.

Dat raam moet open zijn, omdat de kamer geventileerd moet worden. Na de schimmel op de muur is hij weer opnieuw met antischimmel beschilderd en die stank moet uit de kamer. Bovendien moet geventileerd worden om te voorkomen, dat de schimmel weer komt.

Hier in Duitsland kennen ze geen nachtventilatie in de ramen. Wat ze hier afsluiten, sluiten ze totaal af. De energiesparende kozijnen laten geen lucht door zodat er geen ventilatie in de ruimte is, behalve als je het raam open zet.

En door open ramen komt rook naar binnen, als voor het raam gerookt wordt. De buurvrouw rookt niet en wil in haar huis geen rooklucht hebben. Dus heeft zij haar man zo opgevoed, dat hij buiten rookt.

Daarbij interesseert het haar niet, waar de rook naar toe gaat, zolang hij maar niet bij haar in het huis terechtkomt. Mijn voorstel, dat hij op het balkon voor zijn eigen kamer gaat zitten, dat het meest ver weg is van mijn open ramen, wordt ook door haar afgewezen.

Dat stuk balkon ligt namelijk niet in de zon en het balkon voor mijn ramen wel. De zon is voor hen een bron van warmte, die ze niet willen opofferen voor de sigaret.

Dat hun gedrag maakt, dat mijn kamers steeds naar rook stinken, deert hen niet. Ik heb in Noorwegen gewoond en daar zijn we ooit verrast door de stank in ons huis. Bij navraag bleek, dat de benedenburen stokvis aan het toebereiden waren en die veroorzaakte een adembenemende stank.

Goede raad was in dit geval niet duur. Een andere buurvrouw had 35% azijn in huis. Ze heeft ons een glaasje meegegeven en een half uur later was de stank weg. Dus heb ik nu in elke kamer een glas surig Essigessenz gezet om de stank weg te nemen en verheug me, dat ik nu in plaats van sigarettenrook azijn ruik als ik mijn kamer binnen kom.

We hebben vandaag niet met elkaar gesproken, maar dat vind ik niet erg. Ik hoef niet te spreken om contact te hebben. Bovendien had ik nog een lamp liggen, die ik vergeten had terug te geven na onze wandeling op de Belchen om de zonsopgang mee te maken.

Ik ben dus naar Staufen gelopen en heb weer een hoop met mezelf gepraat en in Staufen heb ik de lamp teruggebracht en kreeg eten daarvoor in de plaats. Ik was laat opgestaan en had ontbeten, maar dat was dus om 13.00 u. Brunch zou je het kunnen noemen. Daarna geschreven en toen op stap naar Staufen.

Onderweg bij de boekenstand van de Tauschring Münstertal gekeken, of er een boek was, dat me wat te zeggen had. Dat bleek het boek met op de band de titel: Scherz Wo die Sonne aufgeht. Na onze wandeling vond ik dat zeer toepasselijk.

De zonsopgang was namelijk niets bijzonders, omdat het zeer bewolkt was. Het was ook koud, omdat er een koude wind was boven op de berg. Je zoon heeft ons goed verzorgd met thee en jij had brood en kaas en meer bij je, dus ons ontbrak het aan niets, zou je denken.

Edoch er zijn vele wegen naar Rome en vele mogelijke hulpmiddelen om naar Italie te komen. En zo zijn er ook vele verschillende behoeftes, die de verschillende mensen hebben en die niet met thee of brood met kaas vervuld worden.

We hadden beide de behoefte aan aanraking en hebben ons best gedaan om die te vervullen, maar onze remmen zijn nog te groot. En dus zaten we slechts kort samen in het dekentje, dat ik meegenomen had.

Het dekentje was niet groot, dus moesten we dicht bij elkaar zitten om samen het dekentje om ons heen te hebben. Het eten gooide roet in het eten, want daardoor stond jij als ik zat en stond ik toen jij zat.

Het dekentje is nu een heel speciaal dekentje, want het was boven op de Belchen en herinnert me aan jou. Jouw spontane stoppen en mij aanspreken, terwijl ik in mijn sprakeloosheid jouw aanwezigheid genoot.

Onze herinnering speelt ons parten. We weten niet, waar we elkaar de eerste keer gezien hebben, omdat ik altijd de energie van de ander aanneem. Jij was in coma, dus ik ook.

Je was niet helemaal in coma, want wat ik je verteld heb, dat weet je, na enig diep denken, gedeeltelijk weer. Mijn comateuze toestand treedt steeds weer op, als ik aan die eerste ontmoeting denk.

Die was in de auto, alhoewel jij geen eigen auto hebt. Je had hem van de Car-Sharing en verder weet ik het ook niet. De tweede keer was bij de Voices Intakt, alhoewel jij ervan overtuigd bent, dat je niet kunt zingen.

Een extra reden om te gaan zingen, want daardoor worden verbindingen weer gerepareerd, die gestoord zijn. Ik zing in het kerkkoor van Münstertal en ben daarvoor dus de kerk ingegaan, terwijl ik de kerk geen positieve gevoelens aandraag.

De kerk heeft mij als lesbische vrouw te verstaan gegeven, dat ik niet goed ben. Dat ik mijn liefde niet zo mag leven, zoals mijn behoefte is. De kerk vindt, dat ik mijn behoeften niet mag vervullen en dat onder het mom van liefde.

Voor mij klopt dat niet. De liefde verbiedt niets! De liefde dient altijd het leven en als het leven ten einde is, betekent dit, dat de liefde dit einde zal dienen. Dat betekent niet, dat de liefde doodt, maar de liefde zal dood leven niet in stand houden.

Dood leven in stand houden om bruikbare onderdelen eruit te nemen om ze voor anderen te gebruiken, kan een daad van liefde zijn. Bruikbare onderdelen bij levende, gezonde mensen eruit nemen is nooit een daad van liefde.

In Indonesie ben ik een bedrijf tegengekomen, dat nieren verkoopt. In de krant heb ik daarover ooit een verhaal gelezen. Hoe arme mensen een nier verkopen om wat geld te krijgen en daardoor de rest van hun leven niet meer kunnen werken, dus nog minder geld hebben dan voorheen.

En de rijke peer, die de gezonde, gekochte nier laat inplanteren, verandert zijn leefwijze niet en daarom is de gezonde geinplanteerde nier binnen de kortste keren net zo ziek als de oorspronkelijke nier.

Het is goed, dat de medische wetenschap mensen kan helpen door organen te inplanteren, maar het is beter als de mensen zich bewust worden, wat ze waarom denken en wat ze waarom doen.

De familieenergie is daarbij een belangrijke faktor. Jouw moeder heeft altijd voor jullie klaar gestaan en was altijd bereikbaar. Jullie meiden, doen dat ook en voor jou is dat normaal.

Voor mij ook, alhoewel ik niet het gevoel heb, dat mijn behoeften daardoor vervuld zijn. Mijn behoeften waren niet het klaar staan, maar het me kunnen bewegen. En dat kon ik niet altijd.

Mijn moeder stond beweging toe, want zij had ook het dribbelsysdroom, zoals dat bij ons thuis genoemd wordt, maar mijn vader was doodgevallen en daarom kon hij soms geen beweging om zich heen hebben.

Dan moesten wij stil zijn en eindeloos wachten, tot onze behoeften vervuld werden. Het juiste psychologische moment moest gevonden worden om de vraag te kunnen stellen, zodat het antwoord ja zou zijn.

Mijn moeder was er een meester in om het juiste psychologische moment te vinden, maar mijn vader wist het voor elkaar te krijgen, om te vergeten, dat hij dat antwoord gegeven had.

En dus staat de Rippen piano niet bij mij. Dat is maar goed ook, want alles staat in een container en dat zou die piano geen goed gedaan hebben.

De piano, die nu in de container staat, kan dat waarschijnlijk wel verdragen. Hij is namelijk ouder. Hij is nu minstens 100 jaar oud en een erfstuk.

Van mijn grootouders aan mijn tante gegeven, toen zij trouwde. Ik ben nooit getrouwd in de kerk. Mijn moeder ook niet. Zij wilde wel, maar het was oorlog en bovendien was zij niet katholiek.

Een extra reden voor mij om de katholieke kerk geen warm hart toe te dragen. Het warme hart heb ik wel voor de muziek, die we in de kerk zingen.

Na 3 jaren in het kerkkoor gezongen te hebben, heb ik het gevoel, dat ik weer wat verandering moet aanbrengen in mijn leven. De teksten zijn steeds hetzelfde.

In het begin waren die voor mij de extra moeilijkheid. Ik had een enorme moeite om tekst en melodie tegelijkertijd te lezen en uit te voeren. Sinds ik de teksten ken, wordt het oninteressant om te zingen.

De melodieen zijn steeds anders, maar dat is voor mij te weinig uitdaging. Ik moet uitgedaagd worden, anders ga ik in coma. Dat is nog steeds zo en daarom ben ik met mezelf aan het overleggen, wanneer ik naar de koorrepetitie van Voices Intakt ga.

Dat is het vrouwenkoor in Staufen, dat zojuist haar 10-jarige bestaan vierde. Ik heb ze al eens eerder horen zingen en ook toen had ik de behoefte om bij hen te gaan zingen, maar zij repeteren op dezelfde avond als het kerkkoor in Münstertal.

Deze twee combineren, dat gaat dus niet, alhoewel ik dat graag zou willen. Voices Intakt is een vrouwenkoor, dat kerkelijke liederen zingt, maar ook wereldlijke. Dat doet het kerkkoor in Münstertal ook, maar weinig andere talen dan Latijn en Duits.

En dat vind ik jammer. Een prachtig zweeds lied wordt in het Duits gezongen, zoals alle krimis op de televisie gesynchroniseerd worden. Voor de Nederlander praktisch, want die kan daardoor goed Duits leren, maar voor de Duitser onpraktisch.

Hij krijgt geen gevoel voor de franse, engelse of .... taal en spreekt dus niet zo goed zijn talen. Met de kinderen engels geleerd, maar geen mogelijkheid gehad om die kennis te gebruiken, noch om anderen Engels te horen praten op de televisie, zoals dat in Nederland gebruikelijk is, betekent, dat de mens zijn woordenkennis niet kan vasthouden.

Hij vertrouwt zich dan ook niet om Engels te praten, als hij daartoe de gelegenheid zou hebben en dus veroorzaakt de taalbarière een contactprobleem.

Behalve als op het nonverbale niveau gecommuniceerd wordt, zoals de niet-sprekende autist en de patient in coma doen. Dan is alleen contact mogelijk als de sprekende mens de communicatiemethode van de niet-sprekende mens vindt en gebruikt.

Wanneer hij dat doet, heeft hij toegang tot het binneste weten van de ander en kan daardoor de benodigde maatregelen nemen, die het mogelijk kunnen maken voor de niet-sprekende mens om te spreken.