Autisme is een ZIJNstoestand.

Deze zijnstoestand is niet door een behandeling op te heffen, maar de omgang daarmee.

Bij autisten is het emotionaal-lichaam niet goed geintegreerd in de overige lichamen.

Een behandeling kan het emotionaal-lichaam stimuleren om zich weer in de overige lichamen te integreren.

 

Niet kunnen communiceren met de stem veroorzaakt geweld.

En dit niet alleen bij autisten. Er zijn genoeg situaties, waarbij mensen, die het gevoel hebben niet gehoord te worden, de deur hard dichtslagen, iemand een klap verkopen og verbaal geweld uitoefenen.

Ik heb hele goede ervaringen met autisten en heb het gevoel altijd liefdevol behandeld te zijn. Wanneer een autist "de tafel afruimt", is het goed om te proberen te achterhalen, wat zujuist gezegd of besloten is. Ik sta er niet van te kijken,  als blijkt, dat er zojuist een besluit is genomen, dat voor de autist geen positieve ervaring tot gevolg heeft.

Is het besluit genomen opdat de omgeving het beter heeft of is het een besluit geweest tot het welzijn van de autist?

Richten we ons op de talenten van de autist of zijn we gefocuseerd op dat, wat wij "normale mensen" als gebrek zien?