Het leven hier is dood vervelend. Ik kan me niet bewegen. Ik kan alleen maar denken, dus dat doe ik dan maar.

Maar zelfs het denken is moeilijk, als ik me niet fysiek kan bewegen. De woonruimte, waarvan ik gebruik mag maken is klein.

Te klein om een rondedans te maken. Heen en weer naar de keuken kost 12 passen, de wc is vier passen verder.

Drie deuren moeten dan gepasseerd worden, waarvan een met een sleutel opengemaakt moet worden, omdat de buren dat willen.

De buren bepalen in dit huis, waar ik mijn woonruimte heb, wat ik mag en moet. Zij hebben bij de verhuurster gedreigd om weg te gaan, als ik niet weg zou gaan.

Ik ben gebleven en de buren ook, tot mijn grote verdriet. Want zo kwam het tot een fysieke ruzie, die voor mij met een vinger uit de kom verliep.

Het grote voordeel was deze fysieke ruzie, waarbij een pets op de bil resulteerde in een gigantische klap met hetzelfde stuk hout op het linker kaakgewricht en vervolgens ook nog op het rechter kaakgewricht.

De pijn was enorm, maar gillen hielp niet. Liever zorgen, dat ik, zonder het gewonnen respect te verliezen, naar beneden kwam, voordat ik ook nog de trap af gegooid zou worden.

Die is goed om je nek te breken en dat wilde ik toch liever niet. Die heb ik eindelijk uitgestoken om de wereld wakker te maken om anders met patienten in coma om te gaan, zodat die weer zelf kunnen bewegen en dat klusje is nog niet geklaard.

Want het blijkt, dat de wereld om de patient in coma nog onbeweeglijker is dan de patient. De patient in coma kan alleen maar denken en doet dat dus ook om in leven te blijven.

De patient in coma, die beweert, dat patienten in het fysieke coma op de been gebracht moeten worden, krijgt als diagnose "denkstoring", waardoor hij zich niet meer op het arbeidsbureau hoeft te melden en vrijgesteld is van solliciteren.

Hij veroorzaakt daardoor dus geen verwarring meer bij bedrijven, waar hij verplicht door het arbeidsbureau, dat geen zicht heeft op kwalificaties van mensen en de eisen, die de werkgevers stellen, gesolliciteerd heeft om zijn uitkering te behouden.

Er is een goede film over een neger, die van het arbeidsbureau moet solliciteren bij een invalide man. Deze neger doet dat en wil van de man een handtekening, dat hij ongeschikt is voor de baan, die ingevuld moet worden.

Die handtekening krijgt hij de volgende dag, wordt hem beloofd en dat is ook zo, maar niet voor het "onslagbriefje", maar voor de baan, die hij niet wil hebben.

En deze baan levert hem ervaringen, waardoor hij begaan wordt met allen. Dat gebeurt ook menigeen, die met patienten in coma in aanraking komt. En de therapeut, die al 20 jaar patienten in coma behandelt, is in een onbeweeglijkheid waar het het behandelen aangaat, dat de patienten niet in beweging gebracht worden.

De vervanger in de vakantie van de collega in Nederland was indertijd degene, die net van de opleiding kwam en die geen geld durfde lenen om een eigen praktijk te stichten. Er waren al teveel praktijken, omdat er een tekort geweest was en er dus meer therapeuten opgeleid waren.

En dat meer werd "te laat" opgeheven. Niet te laat, maar er was een periode, dat er geen therapeuten met pensioen gingen en dus geen praktijken ter overname aangeboden werden.

Deze periode is bijna ten einde, want ondertussen ben ik bijna 60 en in mijn opleidingstijd, diploma 1989, waren de meeste peuten tussen de 30 en 40.

Na onze "lichting" zijn er twee opleidingen gesloten en hoe het verder gegaan is, weet ik niet, want ik heb Nederland verlaten. Ik ben naar Noorwegen gegaan, omdat ik daar de eerste de beste baan, waarop ik solliciteerde ook kreeg aangeboden. Ik kon meteen komen en heb dat ook gedaan.

Een beetje vertraging om het leven in Nederland af te sluiten, maar binnen een half jaar was ik in Noorwegen aan het werk en heb daar veel geleerd en herinner me, dat ik daar de eerste patient in coma ontmoette. Nauwelijks behandeld, want dat deed mijn collega.

Die doet dat wellicht nog steeds? Ik ben weggegaan en ca. 9 jaar later in Freiburg im Breisgau in contact gekomen met patienten in coma.

De verantwoordelijke fysiotherapeute wilde mij niet de waarneming van 4 maanden geven, waarvoor zij een vervanger zocht. Zij heeft met een ander afgesproken, dat die dit werk op zich zou nemen en ik liep als werkloos geregistreerd fysiotherapeut rond en zat op de camping van de zon te genieten, en hoopte, dat een Duitse vrouw, die in Nederland gewoond had in de middagpauze naar huis zou komen, namelijk naar haar niet-pipo wagen, want die stond nog in Nederland, maar naar haar gehuurde wooncaravan.

Ik had haar ontmoet tijdens een informatie bijeenkomst bij het Duitse arbeidsbureau over werken in het buitenland. Zij kwam echter niet, maar mijn mobieltje ging en dat was de collega, die iemand zocht voor de 4 maanden durende waarneming, waarbij ook patienten in coma behandeld moesten worden.

Ik had geen werk en zij zocht iemand, die zo snel mogelijk kon beginnen. Dat bleek ik te zijn, want ik kon meteen. Ik was met de fiets in Freiburg en had die ochtend ruim 2 uur nodig gehad om van mijn woonadres naar Freiburg te fietsen.

Mijn intuitie vond, dat ik moest weten, hoe lang ik daarover zou doen. Ik had een afspraak bij Caritas vanwege een vervangende € 1,- job, maar die hadden geen autist gevonden, bij wie zij mij konden inzetten.

Autisten zijn zoals patienten in coma. Zij worden afgeschermd tegen de bewegende wereld, die in coma blijkt te zijn. De autist voelt, wat de ander nodig heeft en geeft hem dat ook, ook al doet het verrekte pijn, zoals die klappen op die kaakgewrichten.

Maar, zoals al geschreven, dat was hartstikke goed, want na een paar weken amper eten en drinken, omdat dat pijn deed, is de spanning uit de kaakgewrichten verdwenen en kan de mond beter gebruikt worden.

Hij kan nu ook gebruikt worden om ontzettend luid te protesteren als planten uit de grond gerukt worden, die nog in leven zijn.

Dat was vorig jaar nog niet mogelijk. Toen werd met lede ogen aangezien, hoe bloeiende petunia's uit de aarde gerukt werden en in een grote vuilniszak verdwenen. Het was oktober 2012, Friso was sind 10 maanden in coma en niets veranderde in de communicatie tussen Justitie en de coma wereld, die patienten in coma houdt.

Door de patient niet overeind te helpen, door hem niet te helpen normaal te functioneren, maar door sonde, trachea en andere medische ingrepen een normaal functioneren onmogelijk te maken, blijft een normaal fysiek functioneren onmogelijk.