Een grote, blonde vrouw straalt naar me. Ze heeft me uitgenodigd naar boven te komen. Beneden was veel herrie en ik heb nog steeds verbindingsproblemen, merk ik. Vroeger kon ik me afsluiten, nu lukt dat niet meer zo goed, maar al weer beter dan het geval geweest is.

We stralen elkaar aan. Ik kom niet zo vaak iemand tegen, die zo heet als ik. Ik ben een stuk kleiner, mijn melkboerenhondenkleurige haar is ondertussen hoofdzakelijk grijs en ik zie er zo oud uit als ik ben. Dat is voor mij echter normaal.

Ik ben nooit geinteresseerd geweest in mijn uiterlijk. Dat wil zeggen, ik ben uiterlijk nooit de vrouw geweest, die mijn fysieke lichaam laat zien. Ik heb me het prettigst gevoeld in te grote kleding, met een “sportieve tint” zoals dat genoemd wordt.

Mannenkleding dus, de grootste jongesmaat past mij precies, dus ik heb veel van mijn kleding bij de jongens afdeling weggehaald. In Indonesie moest ik bij de volwassenen kijken. Daar ben ik een van de groteren mensen.

Dat is leuk om eens mee te maken. In plaats van de op 2 na kleinste ben ik daar ineens de op 2 na grootste, bij wijze van spreken. Ik heb me daar goed gevoeld. Heb veel aandacht gekregen van de inwoners, die me vriendelijk: “Hello, Sir!” toeriepen.

Die aandacht zou ik hier graag hebben. Niet omdat ik om aandacht verlegen zit, maar omdat patienten im coma aandacht nodig hebben. Niet de aandacht, die ze nu krijgen, maar de liefdevolle, aardende en beweging toestaande aandacht, die ze nu niet krijgen.

Mijn ervaring is, dat de patienten in coma in bed liggen, er niet of slechts kort uitgehaald worden en dus geen gelegenheid hebben om goed door te ademen of een normale posturale tonus op te bouwen. Het gevolg van deze behandeling is, dat complicaties zoals longontsteking of decubitus altijd op de loer liggen.

Deze complicaties kunnen voorkomen worden door de patient in coma als een normale mens te behandelen vanaf het moment, dat zijn toestand als stabiel is gediagnostiseerd. De patient in coma, die in stabiele toestand is, wordt door de medische wereld als uitbehandeld gezien.

De huidige behandelingen hebben wetenschappelijk bewezen, dat deze behandelingen niet genezing ondersteunend zijn. Ze zijn voldoende om de patient te laten overleven, als de basis behandeling voor elke patient voldoende uitgevoerd wordt.

De basis behandeling voor elke patient schrijft o.a. voor, dat de patient maximaal 2 uur in een houding mag liggen. Dan moet de houding veranderd worden. Uit ervaring moet ik berichten, dat deze 2 uur bij patienten in coma vaak overschreden worden.

Ik heb zelfs iemand getroffen, die het idee had, dat patienten in coma slechts elke 4 uur in een andere houding gelegd moeten worden. Zo iemand heeft geen voorstellingsvermogen, denk ik dan. Als ik me voorstel, zo neergelegd te worden, zoals ik menig patient gevonden heb, doet mijn hele lijf pijn.

Bovendien treed ik dan uit mijn lichaam, omdat mijn fysieke lichaam zo pijn doet. En dat is nou precies, wat al het probleem is voor de patient in coma. Door het trauma heeft de patient een slechte aanbinding met zijn fysieke lichaam en door de pijn, die hem door de behandeling van zijn fysieke lichaam optreedt, wordt deze slechte verbinding bevorderd.

Door deze slechte verbinding kan de patient in coma zich niet bewegen en zo is de cirkel rond. Deze cirkel is te doorbreken, door de verbinding van de patient met zijn fysieke lichaam te verbeteren, door ervoor te zorgen, dat alle handelingen, die met hem gedaan worden, pijnvrij zijn en door de patient het mogelijk te maken om te bewegen.

Bewegen is voor de mens het gemakkelijkst, als de extremiteiten, arm en been en hoofd, vrij zijn om te bewegen. Dat is niet het geval, als de patient in bed ligt. Dan wordt ook geen posturale tonus opgebouwd. De posturale tonus is afhankelijk van de stimulatie door de vertikale houding en de vertikale houding kan de posturale tonus alleen dan stimuleren, wanneer het lichaam vrij is om te bewegen.

Het lichaam wordt gestimuleerd door bewegingen en deze stimulatie kan slechts dan succesvol zijn, wanneer deze bewegingen voldoende verbindingen weer stimuleren. Dit betekent, dat bewegingen niet alleen het fysieke lichaam stimuleren, maar ook verbinding door emotionaliteit en het mentale lichaam stimuleren.

Het fysieke lichaam is geen op zichzelf staand energetisch gebeuren. Een ieder weet, dat het fysieke lichaam veel zegt over hoe de mens zich voelt. De neus in de wind of in elkaar gedoken, kunnen beiden uitdrukkingen zijn van een mens, die zich super onzeker voelt.

De eerste probeert door bluf te verdoezelen, hoe hij zich voelt, de tweede toont door te proberen zich onzichtbaar te maken, zijn onzekerheid. Beide mensen tonen in hun bewegingen en houding, hoe ze zich emotionaal voelen en de geschoolde psychiater of psycholoog leest de lichaamstaal.

Zo ook de fysiotherapeut, die geleerd heeft door ervaring en evt. vervolgcursussen of opleidingen. Opleidingen, die tot doel hebben de patient weer de mogelijkheid te geven zich zo te bewegen, dat het fysieke lichaam optimaal kan worden gebruikt, worden altijd begeleid van emotionale bewegingen.

De mens wordt door emotionale bewegingen beinvloed in zijn fysieke bewegen en zolang dit weten door de medische wereld niet in het therapieplan wordt verwerkt, zal de behandeling van patienten in coma het effekt hebben, dat het tot nog toe had: geen effekt.

De patient in coma heeft een werkelijk allesomvattende therapie nodig, waarbij alle elementen van het energiesysteem met en in zich verbonden worden en ook met de omgeving verbonden worden. Dat is, wat in hpi-opleidingen onderwezen wordt en wat in internet te vinden is.

Het energiesysteem van de patient in coma wordt door de medische wereld als niet aanwezig beschouwd, omdat het nog niet te meten is. Gedachten zijn ook niet te meten, dwz. het is niet te meten of ik denk: ”dat is waar” of “dat is niet waar”, behalve misschien, als ik daarbij ook een emotionaal gevoel heb.

Ik weet, dat het waar is, dat de huidige geneeskundige behandeling van patienten in coma niet kundig is, maar onkundig. Dat is niet, omdat de mensen, die deze behandeling uitvoeren de patienten in coma niet kundig willen behandelen, maar omdat de mensen, die deze behandelingen uitvoeren niet weten, hoe ze de patient in coma kundig behandelen kunnen.

Meerdere behandelaars voelen, dat er iets anders gedaan moet worden, dan dat, wat gedaan wordt, maar ze kunnen dat wat gedaan moet worden niet vinden, omdat ze dat nog niet kennen. Mijn opleiding was een ouderwetse fysiotherapie opleiding, waarbij ik meteen aan het eind de haptonomie van Frans Veltman junior heb ervaren.

Daar heb ik mooie en minder mooie ervaringen gehad, die ik me pas weken later bewust werd. Dat kwam, omdat mijn verbindingen zo gestoord waren, zoals ze gestoord waren. Daardoor was ik gemakkelijk te misbruiken en ben dus ook misbruikt.

Zonder sorry. Ik heb het toegelaten en was het me niet bewust. Dat geldt voor patienten in coma echter niet. Zij zijn volledig bewust aanwezig en zullen, wanneer zij weer kunnen communiceren, al het misbruik kunnen melden.

Is dat de reden, waarom de medische wereld niet wil, dat patienten in coma weer op de been komen en kunnen communiceren? Zoals ook verzwegen wordt, dat mensen, waarvan gezegd wordt, dat ze hersendood zijn en die “vrijgegeven” worden voor orgaantransplantatie, eerst in narcose gebracht worden, voordat de organen eruit gehaald worden?

Waarom moet de hersendode patient eerst in narcose gebracht worden? Is hij misschien toch nicht helemaal dood? Kan het zijn, dat de hersendode patient nog voelt? Nog emotionaal waarneemt, wat er gebeurt met zijn fysieke lichaam?

Vragen, waarop de hersendode patient geen antwoord meer kan geven, nadat zijn organen zijn verwijderd. Hoeveel invloed heeft een orgaan van een ander op mij als ontvanger? Heb ik door de bloedtransfusie, die mij op mijn derde jaar gegeven werd, verbinding met de vrouw, die dit bloed gespendeerd heeft en maakt deze verbinding het voor mij zo moeilijk om mijn eigen energie te leven?

Het bloed, dat ik gespendeerd heb, toen ik in Den Haag woonde, heeft dat op de ontvangers hetzelfde effekt of hebben zij een duidelijker eigen energie? Zij zijn met mij verbonden door de ontvangst van mijn bloed en daardoor hebben zij toegang tot de energie, waarmee ik mij verbind.

Ik heb geen toegang tot hun energie, maar ik heb toegang tot de energie van de zwitserse vrouw, die mijn bloed gespendeerd heeft. Voor noodgevallen. En dat was ik niet. En sinds ik weet, dat gespendeerd bloed niet voor noodgevallen gebruikt wordt, spendeer ik niet meer.

Ik ben een mens, die bewust wil leven en zelf wil ik bepalen, waar mijn energie naar toe gaat. En dat is niet naar een ziekenfonds of andere ziektekostenverzekering, die dankzij een EU-wet alleen maar voor de verzekering een verzekering is.

Mijn energie is bedoeld om mensen in noodgevallen te helpen weer op de been te komen of te helpen om de touwtjes bij elkaar te knopen, totdat ze zelf in staat zijn zichzelf weer op de been te helpen, zoals ik vroeger een vriendin geld gegeven heb, dat zij tekort had om de huur te betalen, omdat ze liever een mooie ficusplant gekocht had.

Begrijpen deed ik het niet, maar ik had het geld en zij niet. Dat is nu omgekeerd en ik geniet van de zekerheid van een sociale uitkering en gebruik de daardoor ontstane tijd om te schrijven, ervaringen te hebben en te leren om te leven in plaats van te overleven.

Overleven, dat is, wat patienten in coma nu geboden wordt en het leven, dat wordt ze nu nog onthouden. Hoe lang nog? Een nederlandse prins heeft het lot getroffen en er gebeurt nog steeds niets?

In “Der Sonntag” van 19 februari 2012 stond: NIEDERLANDE: Prinz Johan Friso in Lebensgefahr. Een zestien regels kort bericht vertelt, dat prins Johan Friso een skiongeluk gehad heeft en ik heb daaruit begrepen, dat hij in coma is.

Als ik mensen hoor schelden over het onverantwoorde gedrag van de prins en zijn compagnon, omdat zij ondanks lawinegevaar van de piste af zijn geskied en vervolgens lees, dat ’s morgens de mens sneeuw heeft laten ontploffen om lawines op te wekken, die dan niet opgetreden zijn en dan de piste vrijgegeven hebben, kan ik alleen maar boos worden op de mens, die meent, slimmer te moeten zijn dan de natuur.

Dat is zoiets als met man en macht de patient in coma sondevoeding of pap geven en er alles voor doen, dat dat ook in het systeem blijft. Elke normale mens kotst al het eten, dat niet goed voor hem is eruit, en de mens in coma, die dat ook wil, krijgt daarvoor niet de kans.

Nee, de omgeving denkt, dat de mens voeding nodig heeft om niet te sterven. Ze kunnen niet geloven, dat het mogelijk is om zonder eten en drinken te leven, omdat ze dat nog nooit bewust geprobeerd hebben.

Als ze aan het werk zijn eten en drinken ze niet, omdat ze er niet aan denken, geen tijd ervoor vrij maken, kortom gewoon geen voedsel nodig hebben. Ze leven van de energie, die hun werk hun oplevert. Maar kunnen zich niet voorstellen, dat de patient in coma ook zulke energie heeft.

De energie, die de patient in coma in leven houdt, is de bewegingsenergie, die hij krijgt door de mensen om hem heen, die hem liefde geven. De liefde is de levensenergie, die de mens nodig heeft, vóór alle andere energieen.

De mens is zich niet bewust, dat hij liefdesenergie gebruikt als levensenergie, totdat hij deze energie niet meer krijgt. Dan merkt hij, dat hij hem mist. En dan gaat hij ernaar op zoek. De patient in coma kan dat niet. Hij kan niet weg.

Hij wordt door de behandeling, die hij krijgt in huisarrest gehouden. Vaak mag hij niet eens naar buiten, bang als men is, dat hij fysiek ziek zou kunnen worden, zich niet realiserend, dat de patient in coma een autonoom systeem heeft opgebouwd, dat alleen dan ziek wordt, wanneer het echt misbruikt wordt.

Misbruik van de patient in coma kan leiden tot longontsteking, decubitus, hartstilstand, spitsvoeten, contracturen, scoliose en vast nog andere complicaties. Intussen zijn er zoveel patienten in coma, dat al deze misbruiksgevolgen als normaal gezien worden.

Alle patienten in coma hebben volgens de wet recht op genezing ondersteunende behandeling en de medische wereld doet zijn best te voorkomen, dat genezing ondersteunende behandeling mogelijk is en de RVD en het consulaire corps doet daaraan mee.

Ik heb huisarrest omdat ik een sociale uitkering heb, de patienten in coma, prins Friso incluis, ook. Ik heb nu een paar dagen van de paar dagen huisafwezigheids-toestemming, die men per jaar heeft, gebruikt om naar Innsbruck te reizen.

Op het ambt wordt uitdrukkelijk gezegd, dat deze 21 dagen huisafwezigheids-toestemming géén vakantie zijn. De mens, die een sociale uitkering krijgt, wordt geacht, geen vakantie nodig te hebben.

Liften en Couch Surfing hebben deze reis mogelijk gemaakt, maar de medici alhier zijn niet geinteresseerd in interdiciplinaire samenwerking. Dat doen ze al, binnen de eigen 4 muren. De Tilak, het academische ziekenhuis en de daartoe horende instellingen heb ik gevonden en gevraagd, naar mij te luisteren.

Helaas kan ik nog niet de lifttruuk, waarin men in 3 minuten verteld, waarom het gaat. Het is ook niet in 3 minuten te vertellen. Het is te omvangrijk en daarom heeft nog niemand anders het zo op een rijtje gekregen als ik, neem ik aan.

Mijn webpagina is te groot voor mij om te weten, wat ik allemaal waar heb opgeschreven. Ik doe mijn best, om dat te weten, maar eigenlijk is dat tijd verspillen. Hier in Innsbruck is me duidelijk geworden, dat ik mijn boek verder moet schrijven.

Voor mij geldt geen vakantie. Ik moet schrijven en protesteren tegen de behandeling van patienten in coma, prins of geen prins. Wolfgang, Klaus, Manuela, Andreas, Matteo, Friso, ze hebben allemaal dezelfde diagnos en zijn allemaal anders.

Patient in coma en ze hebben een elektrische rolstoel met stafunktie nodig, die ze kunnen besturen met hun linker voet, linker knie, rechter elleboog, linker grote teen, romp of rechter knie. De techniek is zover, maar de verantwoordelijken denken niet verder dan...

Ja, dan wat eigenlijk? Wat doen ze als ze zelf in coma geraken, of hun vrouw, man, kind? Wat willen ze dan? Ik doe wat ik kan, ben echter ook maar een kleine muis, zoals een vriendin van mij liefdevol zegt. Of een koude kikker, zoals een andere vriendin me noemt en schrijf en schrijf en schrijf, want zoals sommige mensen zeggen: wie schrijft, die blijft!

Dat is dan het laten ondertekenen van behandelingen, die nooit gegeven werden. En zo wordt het geld over de balk gegooid en de patient in coma niet behandeld, zoals hij nodig heeft. De partners, de kinderen, de broers en zussen, de ouders en de poetsvrouw, zij doen hun best, maar zolang het schema niet veranderd wordt, komt de patient niet op de been.

En die zekerheid is er. Zoals de vrouw in het consulaat vanmorgen zei: 20 jaar coma voor prins Friso. In Nederland hadden ze hem laten sterven, beweerde zij. Ze weet namelijk niet, dat de patient in coma niet zo een twee drie sterft.

Hij is in overlevingsmodus en dat betekent, dat hij geen eten en geen drinken nodig heeft. Hij heeft niets nodig, alleen een beetje liefde en, gelukkig, die krijgt hij meestal. De patient in coma IS liefde en deze liefde wordt weerspiegeld in zijn omgeving.

Een patient in coma van mij heeft mij duidelijk gemaakt, dat hij niets anders wilde, dan dat zijn liefde voor zijn familie zou stromen. Hij heeft al jaren geen contact meer met zijn familie, is door de alcohol aan lager wal geraakt, zoals dat in het nederlands heet.

Liefde pur krijgt hij gelukkig van de poetsvrouw en ik hoop, dat deze liefde zo lang blijft bestaan, dat ze elkaar deze liefde ook met woorden kunnen uitdrukken. Ik ben weggestuurd, zodat ik tijd heb om mezelf zodanig met de wereld te verbinden, dat ook deze patient met hpi-therapie behandeld kan worden.

De wereld wordt door geld geregeerd en geld is nodig, veel geld om hpi-klinische hotels te stichten, waar patienten in coma wonen gedurende de reha-periode. Deze periode zal in de regel ca. 3 jaar duren en gedurende deze tijd moeten ze intensief behandeld worden.

Deze intensieve behandeling moet door vakkundig opgeleide therapeuten en plegen gegeven worden en deze mensen laten zich nog niet opleiden, omdat de ziekenfondsen en verzekeraars deze opleiding niet financieel ondersteunen.

Omdat er geen opgeleide plegen en therapeuten zijn, kunnen geen patienten in coma behandeld worden, behalve die paar, die ik kan behandelen en ik krijg geen patienten, want ik moet schrijven om de hpi-therapie wereldkundig te maken.

En zo is de cirkel compleet. De patient in coma blijft in coma, ik blijf aan deuren kloppen en de logika van de ambassades, consulaten en het ministerie van buitenlandse zaken, algemene zaken en postbus 51 en de RVD en hun voorlichting van de koninklijke familie beschrijven.

En daarvoor heb ik veel ervaringen. De ervaring met het noorse consulaat in Innsbruck was voor mij zo goed, dat ik een pak koekjes en earl grey gekocht heb om te vieren, dat ik indirekt contact gehad heb met de ambassade in Wenen.

Moet ik hieruit concluderen, dat ik naar Bern verhuizen moet om daar te gaan schrijven en door contact met de mevrouw van de Bernse ambassade, die lief was, ondanks dat ze neutral was, contact met de wereld krijg, zodat alle patienten in coma met hpi-therapie behandeld kunnen worden?

De tijd zal het leren. Sonntag ben ik weer thuis, eh, daar waar ik woon en dan pak ik mijn spullen om te verhuizen. De wijde wereld in. Indonesie, Malaysie hebben me gastvrij ontvangen. Nederland is mijn vaderland. Wat is mijn Heimat?

Ik weet het niet. Ik heb ze nog niet gevonden, dat weet ik wel. Het is de plaats, waar ik me veilig voel en waar ik mijn steentje kan bijdragen aan het welzijn van het Geheel.

 :